„Czasem dobrze jest żyć w nieświadomości.
Gdybyśmy znali naszą przyszłość, stałoby się to przekleństwem.”*
Gdybyśmy znali naszą przyszłość, stałoby się to przekleństwem.”*
Jako
nastolatka w ciągu jednego dnia straciłaś swoją pierwszą miłość oraz mamę,
która była dla ciebie wszystkim. Zawalił ci się świat i już nic nie będzie
takie samo. Mama cię już nie przytuli i nie pocieszy, a ten który obiecał, że
spotkacie się na drugi dzień zniknął na zawsze i pozostawił ranę w sercu oraz
niepewność i miliony pytań. Pozbierałaś się jakoś i żyjesz dalej w swoim
świecie, dalej kochająca, ale i nienawidząca. Spętana przez uczucie, które nie
będzie odwzajemnione, które odbiera szansę na szczęśliwe życie. Zabrało
nadzieję oraz wiarę w siebie i swoje umiejętności. Czy to się kiedyś zmieni?
nastolatka w ciągu jednego dnia straciłaś swoją pierwszą miłość oraz mamę,
która była dla ciebie wszystkim. Zawalił ci się świat i już nic nie będzie
takie samo. Mama cię już nie przytuli i nie pocieszy, a ten który obiecał, że
spotkacie się na drugi dzień zniknął na zawsze i pozostawił ranę w sercu oraz
niepewność i miliony pytań. Pozbierałaś się jakoś i żyjesz dalej w swoim
świecie, dalej kochająca, ale i nienawidząca. Spętana przez uczucie, które nie
będzie odwzajemnione, które odbiera szansę na szczęśliwe życie. Zabrało
nadzieję oraz wiarę w siebie i swoje umiejętności. Czy to się kiedyś zmieni?
Kamilato dwudziestoczteroletnia kobieta, która jest wychowywana przez swoją ciotkę. Dzieje
się tak ponieważ w wieku szesnastu lat straciła matkę, jakby było mało w tym
samym czasie z jej życia znikła jej pierwsza miłość. Jakub, bo tak było na imię
jej miłości, odszedł bez słowa wyjaśnienia, łamiąc serce dziewczyny. Od tej
pory dziewczyna zamyka się w sobie i żyje w swoim małym prywatnym świecie,
gdzie prym wiodą książki, róże oraz stare domy. Te dwie ostatnie rzeczy co
prawda tylko w marzeniach lub w Internecie, ale kobieta marzy, że kiedyś
zdobędzie wymarzony różany ogród, stary dom oraz wielką miłość. Minęło osiem lat od tych tragicznych wydarzeń, a ona nadal kocha mężczyznę, który tak ją
skrzywdził i pisze do niego maile. Postanawia jednak coś zrobić ze sobą, musi
przestać żyć na garnuszku cioci. Nie podejrzewa nawet, że jej działanie
spowoduje, że Jakub zawita ponownie w jej życiu i zacznie działać za jej
plecami. Czemu Jakub na nowo wkracza w życie Kamili? Co takiego naprawdę
wydarzyło się dziesięć lat temu? I kim jest Łukasz, który sprawia, że Kamila
zaczyna zapominać o tym pierwszym?
Kolejna
książka Katarzyny Michalak, którą miałam przyjemność czytać. Nie muszę chyba
pisać, że jest to jedna z moich ulubionych polskich powieściopisarek, prawda? To
jak pisze trafia prosto do mojego serca i sprawia, że każdą historię przeżywam
całą sobą. Są pełne emocji, akcji oraz wypełnione uczuciami. Czy tak samo było
z „Ogrodem Kamili”?
książka Katarzyny Michalak, którą miałam przyjemność czytać. Nie muszę chyba
pisać, że jest to jedna z moich ulubionych polskich powieściopisarek, prawda? To
jak pisze trafia prosto do mojego serca i sprawia, że każdą historię przeżywam
całą sobą. Są pełne emocji, akcji oraz wypełnione uczuciami. Czy tak samo było
z „Ogrodem Kamili”?
Książka
ta jest… zaskakująca. Tak. Autorka początkowo tworzy obraz bajki, wszystko jak
za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmienia się na lepsze. I przez dłuższy
czas wydawać się może, że będzie tak do samego końca. Ale Katarzyna Michalak
nie byłaby sobą gdyby nie poplątała trochę w życiu bohaterów. I tak oto pojawia
się tajemnica, winy do wybaczenia, pojawia się śmiech, ból, radość i łzy.
Pojawiają się przyjaciele i wrogowie, pojawiają się ludzie z przeszłości i ci
co przyszłość mogą pomóc tworzyć. Historia staje się nagle pełna zawirowań,
niewyjaśnionych sytuacji, które więcej plączą niż wyjaśniają. Jednym zdaniem
dzieje się, dużo i intensywnie. Fabuła wciąga od samego początku, akcja toczy
się wartko i zawile. Wydarzenia są logiczne i łączą się w spójną całość.
Autorka postarała się i tym razem o autentyczność wydarzeń, jak i realistyczny
obraz bohaterów. Jednak najbardziej czym mnie zaskoczyła to brakiem wyjaśnienia
owej tajemnicy. No, co prawda są małe wzmianki o niej, ale to tak mimochodem,
tak, że można się domyślać o co chodzi, ale nie wiadomo do końca czy to właśnie
oto chodzi.
ta jest… zaskakująca. Tak. Autorka początkowo tworzy obraz bajki, wszystko jak
za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmienia się na lepsze. I przez dłuższy
czas wydawać się może, że będzie tak do samego końca. Ale Katarzyna Michalak
nie byłaby sobą gdyby nie poplątała trochę w życiu bohaterów. I tak oto pojawia
się tajemnica, winy do wybaczenia, pojawia się śmiech, ból, radość i łzy.
Pojawiają się przyjaciele i wrogowie, pojawiają się ludzie z przeszłości i ci
co przyszłość mogą pomóc tworzyć. Historia staje się nagle pełna zawirowań,
niewyjaśnionych sytuacji, które więcej plączą niż wyjaśniają. Jednym zdaniem
dzieje się, dużo i intensywnie. Fabuła wciąga od samego początku, akcja toczy
się wartko i zawile. Wydarzenia są logiczne i łączą się w spójną całość.
Autorka postarała się i tym razem o autentyczność wydarzeń, jak i realistyczny
obraz bohaterów. Jednak najbardziej czym mnie zaskoczyła to brakiem wyjaśnienia
owej tajemnicy. No, co prawda są małe wzmianki o niej, ale to tak mimochodem,
tak, że można się domyślać o co chodzi, ale nie wiadomo do końca czy to właśnie
oto chodzi.
Po
raz kolejny jestem zachwycona kreacjami bohaterów i tym, że nawet ci
drugoplanowi mają swoją chwilę i są równie autentyczni jak ci główni. Michalak
ma prawdziwą umiejętność do nakreślania sylwetek, które są bardzo realne, a ich
charaktery, poglądy i sposób bycia mają odzwierciedlenie w nie jednym
czytelniku. Mają wady, jak i zalety, ranią, popełniają błędy i się na nich
uczą. Szczerą sympatią darzę Łukasza, takich mężczyzn jak on ze świecą szukać.
Jeśli miałabym wskazać swój ideał od dziś byłby to właśnie on. Posiada te
wszystkie cechy, które cenię w mężczyźnie: stanowczość, a zarazem delikatność,
empatię, czułość, wyrozumiałość, poczucie humoru i tę potrzebę chronienia
najbliższych. Nie mówię, że innych postaci nie polubiłam, ale Łukasz jakoś
najbardziej przypadł mi do gustu. Kamila to romantyczna dusza, która jest
trochę zagubiona i pozbawiona pewności siebie, miła, sympatyczna, trochę naiwna
– nie sposób jej nie polubić.
raz kolejny jestem zachwycona kreacjami bohaterów i tym, że nawet ci
drugoplanowi mają swoją chwilę i są równie autentyczni jak ci główni. Michalak
ma prawdziwą umiejętność do nakreślania sylwetek, które są bardzo realne, a ich
charaktery, poglądy i sposób bycia mają odzwierciedlenie w nie jednym
czytelniku. Mają wady, jak i zalety, ranią, popełniają błędy i się na nich
uczą. Szczerą sympatią darzę Łukasza, takich mężczyzn jak on ze świecą szukać.
Jeśli miałabym wskazać swój ideał od dziś byłby to właśnie on. Posiada te
wszystkie cechy, które cenię w mężczyźnie: stanowczość, a zarazem delikatność,
empatię, czułość, wyrozumiałość, poczucie humoru i tę potrzebę chronienia
najbliższych. Nie mówię, że innych postaci nie polubiłam, ale Łukasz jakoś
najbardziej przypadł mi do gustu. Kamila to romantyczna dusza, która jest
trochę zagubiona i pozbawiona pewności siebie, miła, sympatyczna, trochę naiwna
– nie sposób jej nie polubić.
Dałam
się porwać tej historii i tak szczerze mówiąc sama nie wiem kiedy ją
skończyłam. Nie zauważałam umykającego czasu, bo byłam zbyt pochłonięta tym co
czytam. Pełna emocji, radości i smutku, płaczu i śmiechu, nadziei i jej braku. Jest
historia miłości, która nie ma łatwego początku, bo na jej drodze co chwilę
stają jakieś przeszkody. Jak się ona zakończy wie tylko sama autorka. Przeżywałam
wszystko razem z bohaterami i tym ulubionym kibicowałam całym sercem. Jak to
bywa przy książkach pani Kasi
przeżywałam ją całą sobą i na długo pozostanie w mojej pamięci. Gdy
przeczytałam ostatnie zdanie byłam w szoku, nie chciałam przyjąć do
świadomości, że taki jest koniec, że muszę czekać aż ukaże się druga część żeby
dowiedzieć się co dalej. Z jednej strony byłam zła, no bo jakże tak można
zostawić czytelnika(?!), a z drugiej strony wiedziałam, że tak będzie bo polska
powieściopisarka zawsze potęguje napięcie i nie zdziwię się jak dopiero w
finałowym tomie wszystko się rozwiąże.
się porwać tej historii i tak szczerze mówiąc sama nie wiem kiedy ją
skończyłam. Nie zauważałam umykającego czasu, bo byłam zbyt pochłonięta tym co
czytam. Pełna emocji, radości i smutku, płaczu i śmiechu, nadziei i jej braku. Jest
historia miłości, która nie ma łatwego początku, bo na jej drodze co chwilę
stają jakieś przeszkody. Jak się ona zakończy wie tylko sama autorka. Przeżywałam
wszystko razem z bohaterami i tym ulubionym kibicowałam całym sercem. Jak to
bywa przy książkach pani Kasi
przeżywałam ją całą sobą i na długo pozostanie w mojej pamięci. Gdy
przeczytałam ostatnie zdanie byłam w szoku, nie chciałam przyjąć do
świadomości, że taki jest koniec, że muszę czekać aż ukaże się druga część żeby
dowiedzieć się co dalej. Z jednej strony byłam zła, no bo jakże tak można
zostawić czytelnika(?!), a z drugiej strony wiedziałam, że tak będzie bo polska
powieściopisarka zawsze potęguje napięcie i nie zdziwię się jak dopiero w
finałowym tomie wszystko się rozwiąże.
Fanom
twórczości tej pisarki „Ogrodu Kamili”, jak mniemam, nie muszę polecać. Prędzej
czy później sięgną po książkę. Ja mogę tylko zachęcić by stało się to jednak
prędzej, bo warto. Warto zarwać dla niej noc, bo to piękna historia, którą
mogło komuś napisać życie. To książka, która na nowo pozwoli wierzyć w miłość.
Nadmienić muszę jeszcze, że sympatyków róż czeka miła niespodzianka na początku
każdego rozdziału, ja nie mogłam się powstrzymać każdą nazwę róży sprawdzałam w
Internecie. Cudne są!
twórczości tej pisarki „Ogrodu Kamili”, jak mniemam, nie muszę polecać. Prędzej
czy później sięgną po książkę. Ja mogę tylko zachęcić by stało się to jednak
prędzej, bo warto. Warto zarwać dla niej noc, bo to piękna historia, którą
mogło komuś napisać życie. To książka, która na nowo pozwoli wierzyć w miłość.
Nadmienić muszę jeszcze, że sympatyków róż czeka miła niespodzianka na początku
każdego rozdziału, ja nie mogłam się powstrzymać każdą nazwę róży sprawdzałam w
Internecie. Cudne są!
*str. 81
Autor: KatarzynaMichalak
Tytuł: Ogród Kamili
Wydawnictwo: Znak litera
nova
nova
Rok wydania: 7
listopada 2013
listopada 2013
Liczba stron: 352
Trylogia kwiatowa:
Ogród
Kamili | Zacisze Gosi | Przystań Julii
Kamili | Zacisze Gosi | Przystań Julii
Książka przeczytana w ramach wyzwań czytelniczych: Daj się zaczarować Kasi Michalak
Dobra nie gadam z Tobą, napisałaś tyle,że zaraz zacznę kwiczeć do gwiazd żeby mi zrzuciły na łeb książkę ;D
Agunia, komentarz boski:D
Ale rację masz, jak można gadać z Irenką, jak w taki sposób pisze o książce, którą nie wiadomo kiedy się przeczyta?;)
Paula, Aguś się złamała i już ze mną pisze 😀 No, praktycznie to pisała ze mną zaraz po wystawieniu komentarza 😀
A ona przeczyta ją szybciej niż jej się wydaje 😛
Nie bardzo chciałam ją przeczytać. Ale po takim tekście będę musiała. W książkach tej autorki jest wiele naiwności, przewidywalności, ale mimo to, jakoś po nie sięgam. 🙂
O tak, fajnie tak dać się wessać przez książkę, skądś to uczucie znam 🙂
Po Twojej recenzji tym bardziej nie mogę się doczekać lektury tej powieści 😀
Tak naprawdę do tej książki najbardziej przekonuje mnie to, że bohaterka lubi czytać książki xd A poza tym to chciałabym dać Michalak jeszcze jedną szansę, bo jej książki do mnie trafiają, ale zawsze coś mi w nich zgrzyta… ;3
Kolejny raz w recenzji ,,Ogrodu..'' czytam, że Kamila ma 26 lat a ja czytam tę książkę i pisze, że ma 24. To w końcu która wersja jest prawdziwa?
Co do samej książki-cudna. Niedługo podzielę się swoimi wrażeniami.
Kurcze, to rzeczywiście dziwne, ale nie sądzę, że mogłabym strzelić taką gafę… Później to aż normalnie sprawdzę… No ale jestem pewna, że ona miała 16 lat gdy straciła mamę i że minęło 10 lat…
A gdzie jeszcze o tym czytałaś?
Miałaś rację, dziękuję za zwrócenie uwagi 😉
Czytałam na blogu u Kasiek (Z pasją o dobrych książkach) oraz u Izuś (Zakurzona półka). Obydwie recenzje widnieją też na LC i tam główna bohaterka ma 26 lat. A ja czytałam dokładnie jeszcze raz poszczególnie fragmenty i pisze, że ma 24 lata. Wiem, że to szczegół niemniej jednak zastanawiam się, czy moja wersja książki zawiera błędy, czy po porostu dziewczyny przeoczyły coś.
A co do 8 lat, to wystarczy spojrzeć na str. 45
Co do lat Kamili : str.23 ,,Nie mów do mnie Misiu! Mam dwadzieścia cztery lata!''.
Heh, no bywa, 2 lata w tą,a w tamtą. Dopiero będę czytać, więc już wiem na co mam zwrócić uwagę 😉
Tak samo czytam, że od odejścia Jakuba minęło 8 lat a nie 10. Nie wiem, czy mamy dwie różne wersje, ale ja już się pogubiłam.
Bardzo chcę 🙂 Kreacje bohaterów wydają mi się ciekawe- pisarka faktycznie ma talent do tworzenia 🙂
Okładka jest cudowna. Właściwie to dlatego zwróciłam uwagę na książkę, bo inaczej pewnie jeszcze wiele czasu by minęło zanim poszłabym do księgarni i ją kupiła.
Kurcze po Twojej recenzji oddałabym duszę diabłu by móc ja przeczytać. Dobra nie muszę jej mieć na własność byle tylko przeczytać:)
Nie znam jeszcze autorki, ale po tę książkę chętnie sięgnę.
Koniecznie muszę przeczytać! 🙂