„Mogła się tylko modlić, żeby wytropiono tego mordercę. Jeśli tak się nie stanie, to nie ufała sobie, czy nie przekroczy granicy, za którą leży coś, co uważała za śmiertelny grzech. Bez wahania poszłaby za Maksem do piekła.”*
Zastanawialiście się kiedyś ile jesteście w stanie zrobić dla własnego dziecka? Co byście zrobili aby je tylko chronić, aby tylko być świadomym, że jest bezpieczne. Ile zniesiecie, ile pokonacie przeszkód? Ile argumentów i dowodów byście potrzebowali żeby przestać wierzyć swojemu potomstwu?
Danielle Parkan jest sławną panią prawnik, która ma syna Maxa chorującego na zespół Aspergera. Pewnego dnia mama szesnastoletniego chłopca znajduje jego pamiętnik, w którym pisze o myślach samobójczych. Lekarz stwierdza, że Max musi trafić do renomowanego szpitala psychiatrycznego Maitland. Tam mają mu pomóc, niestety dochodzi do strasznego wypadku. W brutalny sposób ginie jeden z pacjentów. W tym samym pokoju znajdują nieprzytomnego i zakrwawionego Maxa. Od razu podejrzenie pada na niego ponieważ chłopak miał z zamordowanym zatargi.
W winę Maxa, która wydaje się oczywista i niepodważalna nie wierzy tylko matka. Zaczyna robić wszystko by udowodnić niewinność syna, nic nie jest w stanie jej zatrzymać. Ona prawniczka za nic ma groźbę wyroku sądowego czy też dozór policyjny. Robi wszystko by pomóc Maxowi. Intuicja i tym razem jej nie zawiodła, a dowody, które zaczyna zdobywać są szokujące i nieprawdopodobne.
Czy to morderstwo popełnił Max? A może był tylko ofiarą, przypadkowym narzędziem zbrodni, a może królikiem doświadczalnym…Co odkryła Danielle, czy uda jej się wybronić syna? Co jest prawdą, a co upozorowaną bujdą?
Po przeczytaniu ostatniej strony byłam pełna mieszanych uczuć. Fabuła toczy się szybko i zaskakująco. Nigdy nie jest się pewnym co spotkamy na następnych stronach. Czasem sami zaczynamy wątpić w niewinność Maxa, Autorka w niesamowity sposób tworzy wątek pełen pytań, niedomówień oraz świetnie stworzone wątki psychologiczne. Zakończenie zaś jest zaskakujące i trudno w nie uwierzyć. Heugten jakby zostawiała furtkę do kontynuacji.
„Dotknąć prawdy” to bardzo ciekawy obraz psychologiczny bohaterów. Możemy spotkać tu różne postacie z różnymi cechami osobowości. Zawzięta matka walcząca o normalne życie dla syna, a potem o wolność i prawdę, sam Max i jego postrzeganie świata no i ten szalony ktoś…
Jest to debiut tej autorki, ale trzeba przyznać, że udany. Książka wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do ostatniego zdania. Antoinette van Heugten pisze w niesamowity sposób, który urzeka czytelnika. Książkę czyta się szybko i płynie. Styl pisania jest nieskomplikowany przez co czytelnik nie ma problemów z odbiorem treści, wszystko jest czytelne i zrozumiałe. Polecam.
* cytat pochodzi z książki
Autor: Antoinette van Heugten
Tytuł: Dotknąć prawdy
Wydawnictwo; Mira
Rok wydania: maj 2011
Liczba stron: 480
Dosiak
14 lis 2011Czytałam dużo pochlebnych recenzji o tej książce, może kiedyś się skuszę i po nią sięgnę. Pozdrawiam 🙂
pisanyinaczej.blogspot.com
14 lis 2011Czytałem. Mega dobra książia
kasandra_85
14 lis 2011Bardzo mi się podobała i dobrze ją wspominam:)
Pozdrawiam!!
cyrysia
14 lis 2011Również czytałam i jestem pod wrażeniem tak udanego debiutu.
Anonimowy
14 lis 2011Czytałam już wcześniej recenzje tej książki i na pewno kiedyś ją przeczytam.
Isadora
14 lis 2011Jeden z lepszych thrillerów psychologicznych, jakie ostatnio czytałam:)
Pozdrawiam serdecznie!
Edyta
14 lis 2011Mam tę książkę w moich czytelniczych planach.
Pozdrawiam i udanego tygodnia.
Ewa
14 lis 2011Od dawna poluje na tę książkę. Mam nadzieję, że w końcu mi się to uda zrobić. 🙂
saara
14 lis 2011książka jest już od jakiegoś czasu wpisana na listę, więc w niedalekim czasie na pewno gdzieś się wokół niej zakręce:)
Evita
14 lis 2011U mnie podobnie jak u saary, książka dawno figuruje na liście 'chcę mieć' 😉
Z tego co czytam, fabuła idealnie wpisuje się w moje "gusta czytelnicze" 🙂
Miravelle
14 lis 2011Zaciekawiłaś mnie;) Muszę się za nią rozejrzeć.
limonka
14 lis 2011Ech, ech, ech. Matki zawsze wierzą w niewinność swojego dziecka 🙂 kiedyś słyszałam w jednym serialu świetny cytat: "matka Hannibala Lectera też go tłumaczyła. >>Synkowi brakowało białka!<<"
Gabrielle_
14 lis 2011Nadal jestem pod urokiem tej książki. Poruszyła we mnie odpowiednie struny 🙂
Irytacja
14 lis 2011Książkę mam w planach od jakiegoś czasu. 🙂
Kornelia
14 lis 2011Mam ją w planach. Zaciekawiła mnie od razu.
Sarenkasarna
14 lis 2011Czytałem tę książkę i jakoś specjalnie mnie nie zaciekawiła. Ale ocenę taką jak Ty bym dał:)
toska82
14 lis 2011Książka jest świetna !!!!
bsz
14 lis 2011Chciałabym przeczytać, urzeka nie każda recenzja tej ksiązki 🙂
Magda
14 lis 2011od dawna mam w planach tą książkę, już ją nawet kupiłam, ale jakoś ciągle brakuje czasu żeby się za nią zabrać 🙂
Dusia
14 lis 2011Ja też po każdej przeczytanej recenzji tej książki mam coraz większą ochotę na jej lekturę 🙂
Anonimowy
14 lis 2011Trochę przeraża mnie ilość stron 🙂 Ale recenzja jak najbardziej zachęcająca. 😀
Anonimowy
15 lis 2011Podpisuję się pod Twoją recenzją nogami i rękami i głową 😀
Catalina
16 lis 2011Nie mogę się doczekać, kiedy po nią sięgnę 😉