Do pewnego momentu nie byłam fanką tego słynnego detektywa. Dopiero serial emitowany przez BBC sprawił, że zapajałam miłością do Sherlocka i zaczęłam interesować się co o mim w trawie piszczy. Kiedy znalazłam informację o Grze Sherlock wydaną przez wydawnictwo Granna, wiedziałam, że będę musiała się z nią zapoznać.

Na znanych z powieści Doyle’a bohaterów pada podejrzenie – jeden z nich jest przestępcą. Zadaniem graczy jest odkrycie, kto jest złoczyńcą. Każdy jest podejrzany, ale winny jest tylko jeden.

Małe, kartonowe pudełko zawiera 13 kart postaci, które Vincent Dutrait stworzył na idealny wzór opowiadań. Ponadto gra zawiera 4 zasłonki umożliwiające zasłonięcie przed rywalami kart wizerunków oraz bloczka z kartkami do notowania wniosków ze śledztwa. Do gry dołączona jest również instrukcja gry. Jeśli chodzi o stronę wizualną – Vincent Dutrait zadbał o dziewiętnastowieczny klimat, a producenci o solidne wykonanie elementów.

Twórcy gry przygotowali dwa warianty gry – dla dwóch osób, która różni się nieznacznie od wariantu dla 3 lub 4 graczy. Rozgrywkę zaczyna ten, który ostatni czytał powieść kryminalną. Gracz tasuje 13 kart i jedną wybraną losowo kładzie rewersem do góry na środku tak, by nikt nie widział, co się na niej znajduje i resztę kart rozdaje miedzy wszystkich graczy.

Każdy z graczy otrzymuje arkusz dochodzenia i zasłonkę, którą trzeba ustawić tak, aby pozostali gracze nie mogli podglądać notatek prowadzonych podczas gry. Przed rozpoczęciem śledztwa każdy z graczy spisuje na arkuszu wszystkie symbole znajdujące się na kartach.

Gracze, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, wykonują swoje tury. Jedna tura to jedna akcja z trzech do wyboru:

– śledztwo – gracz wybiera jeden z symboli i pyta przeciwników, czy go mają na karach, ci muszą powiedzieć, jeśli znajduje się na ich kartach, ale nie mówią, ile takich ikonek posiadają

Uwaga! W przypadku dwóch graczy akcja polega na tym, że gracz wybiera jedną z dwóch kart leżących obok karty przestępcy i wymienia na jedną ze swoich i kładzie swoją na środku obrazkiem do góry, jeśli obie karty o obok przestępcy są już odkryte, gracze nie mogą wykonywać już tej akcji;

– przesłuchanie – gracz wybiera jednego z przeciwników i pyta, czy posiada dany symbol i jaką jego ilość, a ten musi odpowiedzieć na zadane pytanie;

– oskarżenie – gracz mówi kto, według niego jest przestępcą, podgląda leżącą na środku kartę tak, aby tylko on ją zobaczył, jeśli zgadł – wygrywa, ale jeśli się pomylił, zostawia zakrytą kartę i nie może już wykonywać żadnych akcji, ale musi udzielać odpowiedzi na pytania pozostałych graczy.

Po nieudanej akcji dochodzenia kolejka przechodzi na kolejnego gracza. Wygrywa ten z graczy, który prawidłowo wskazał przestępcę lub został jako jedyny, który nie wskazał błędnie przestępcy. Jeśli komuś znudzi się prosta opcja gry, przygotowano też tryb zaawansowany.

Mnie gra się podobała, ale przyznaję, że gra w dwóch graczy nie dostarcza takich emocji, jak w trzech. Dopiero wtedy zaczyna się prawdziwa zabawa. Sherlock to miła dla oka gra pod względem wizualnym, ale trzeba też pamiętać, że zapewnia dużo emocji. Gra dydaktyczna, w której ważne jest logiczne myślenie, spryt, a także umiejętność kręcenia. Jak dla mnie – bomba!

Autor: Hope S. Hwang

Ilustracje: Vincent Dutrait

Wydawca: Granna

Wiek: 10-99 lat

Liczba graczy: 2-4 osób

Rozmiar pudełka: 132x132x50

Ocena: 7/10