„Gdybym był
stolarzem, zrobiłbym ci okno do mojej duszy.
stolarzem, zrobiłbym ci okno do mojej duszy.
Ale
zostawiłbym je zamknięte,
zostawiłbym je zamknięte,
więc
za każdym razem, gdy próbowałabyś przez nie zajrzeć…
za każdym razem, gdy próbowałabyś przez nie zajrzeć…
widziałabyś
tylko swoje odbicie.
tylko swoje odbicie.
Widziałabyś,
że moja dusza
że moja dusza
jest
odbiciem ciebie…” .*
odbiciem ciebie…” .*
Życie daje w kość. Zabiera nam ludzi,
których kochamy, rzuca kłody pod nogi, przesuwa granice naszej wytrzymałości i
sprawdza kiedy tak naprawdę zostanie ona przekroczona. Żąda od nas czegoś, co
według nas, przynajmniej na początku, jest ponad nasze siły. Ale… musimy trwać
i iść dalej, jeśli nie dla siebie, to tych, którzy potrzebują naszej pomocy
których kochamy, rzuca kłody pod nogi, przesuwa granice naszej wytrzymałości i
sprawdza kiedy tak naprawdę zostanie ona przekroczona. Żąda od nas czegoś, co
według nas, przynajmniej na początku, jest ponad nasze siły. Ale… musimy trwać
i iść dalej, jeśli nie dla siebie, to tych, którzy potrzebują naszej pomocy
Stało się nieuniknione, Julia – mama
Lake – odeszła, teraz opieka nad młodszym Kelem spoczywa na osiemnastolatce. Na
szczęście ma Willa, który również sam wychowuje młodszego Cauldera i jest w
niej szaleńczo zakochany oraz przyjaciół, Eddie i Gavina. Obydwoje uzyskują też
pomoc od nowej sąsiadki, która niedawno się wprowadziła. Para stara się
pogodzić studia z wychowaniem dorastających chłopców, co nie jest rzeczą prostą,
zwłaszcza, że sami są jeszcze bardzo młodzi i muszą się wiele nauczyć. Pomimo
wielu wyrzeczeń i trudności jakoś im to wychodzi. Mogłoby się wydawać iż los
doświadczył ich wystarczająco i da im w końcu spokój, by mogli sobie poukładać
życie, ale nie – on szykuje kolejne próby. Tylko jak sobie z nimi poradzą, Lake
i Will?
Lake – odeszła, teraz opieka nad młodszym Kelem spoczywa na osiemnastolatce. Na
szczęście ma Willa, który również sam wychowuje młodszego Cauldera i jest w
niej szaleńczo zakochany oraz przyjaciół, Eddie i Gavina. Obydwoje uzyskują też
pomoc od nowej sąsiadki, która niedawno się wprowadziła. Para stara się
pogodzić studia z wychowaniem dorastających chłopców, co nie jest rzeczą prostą,
zwłaszcza, że sami są jeszcze bardzo młodzi i muszą się wiele nauczyć. Pomimo
wielu wyrzeczeń i trudności jakoś im to wychodzi. Mogłoby się wydawać iż los
doświadczył ich wystarczająco i da im w końcu spokój, by mogli sobie poukładać
życie, ale nie – on szykuje kolejne próby. Tylko jak sobie z nimi poradzą, Lake
i Will?
Z twórczością Colleen Hoover pierwszy
raz spotkałam się przy okazji czytania „Hopeless”, połamała mnie ta książka i
jest zdecydowanie moim numerem jeden ubiegłego roku. Zaraz po niej musiałam
sięgnąć po „Pułapkę uczuć” i przepadłam po raz kolejny. Uwielbiam styl pisania
Hoover i nie mogłam doczekać się kolejnej jej książki. Trzeci tytuł tejże
autorki już za mną, a jakie są moje wrażenia?
raz spotkałam się przy okazji czytania „Hopeless”, połamała mnie ta książka i
jest zdecydowanie moim numerem jeden ubiegłego roku. Zaraz po niej musiałam
sięgnąć po „Pułapkę uczuć” i przepadłam po raz kolejny. Uwielbiam styl pisania
Hoover i nie mogłam doczekać się kolejnej jej książki. Trzeci tytuł tejże
autorki już za mną, a jakie są moje wrażenia?
„Serce
mężczyzny
mężczyzny
W ogóle
nie jest sercem,
nie jest sercem,
Jeśli nie
kocha go jakaś kobieta.
kocha go jakaś kobieta.
Serce
kobiety
kobiety
W ogóle
nie jest sercem,
nie jest sercem,
Jeśli nie
kocha ona jakiegoś mężczyzny.
kocha ona jakiegoś mężczyzny.
Ale serce
mężczyzny albo kobiety, jeśli są zakochani,
mężczyzny albo kobiety, jeśli są zakochani,
Może być
czymś gorszym niż brak serca.
czymś gorszym niż brak serca.
Ponieważ
jeśli nie masz serca,
jeśli nie masz serca,
To przynajmniej
Ono nie może
umrzeć, kiedy jest złamane”.**
umrzeć, kiedy jest złamane”.**
Nie wiem jak ta powieściopisarka to
robi, ale w każdej swojej powieści umieszcza słowa, które wszystkie mają jakieś
znaczenie, które tworzą wspólnie całość tak przepełnioną emocjami, że nie
sposób ich nie odczuwać. Książka jest przemyślana i dopracowana w najdrobniejszym
calu. No może inaczej można było rozegrać jedną sprawę, ale to, co z niej wyniknęło, było dla mnie jak najbardziej potrzebne – nie mówię tu o kłótni, a o
udowodnieniu… czegoś (nie mogę zdradzić za wiele, wybaczcie). Hoover nie
oszczędza bohaterów, daje im ciężką szkołę życia, a tym samym pokazuje ile
można zrobić dla tych, których się kocha, jak bardzo boli niepewność i strach o
to czy nie utraci się kolejnej bliskiej osoby, jak wielka jest siła nadziei,
miłości i przyjaźni. Zawarła w „Nieprzekraczalnej granicy” taki ładunek uczuć iż
nie sposób ich nie przeżywać. „Pułapka uczuć” została poprowadzona z punktu
widzenia Lakę, ta historia opowiedziana jest przez Willa. Patrząc na przebieg
wydarzeń okazało się to idealnym posunięciem ze strony autorki.
robi, ale w każdej swojej powieści umieszcza słowa, które wszystkie mają jakieś
znaczenie, które tworzą wspólnie całość tak przepełnioną emocjami, że nie
sposób ich nie odczuwać. Książka jest przemyślana i dopracowana w najdrobniejszym
calu. No może inaczej można było rozegrać jedną sprawę, ale to, co z niej wyniknęło, było dla mnie jak najbardziej potrzebne – nie mówię tu o kłótni, a o
udowodnieniu… czegoś (nie mogę zdradzić za wiele, wybaczcie). Hoover nie
oszczędza bohaterów, daje im ciężką szkołę życia, a tym samym pokazuje ile
można zrobić dla tych, których się kocha, jak bardzo boli niepewność i strach o
to czy nie utraci się kolejnej bliskiej osoby, jak wielka jest siła nadziei,
miłości i przyjaźni. Zawarła w „Nieprzekraczalnej granicy” taki ładunek uczuć iż
nie sposób ich nie przeżywać. „Pułapka uczuć” została poprowadzona z punktu
widzenia Lakę, ta historia opowiedziana jest przez Willa. Patrząc na przebieg
wydarzeń okazało się to idealnym posunięciem ze strony autorki.
Podziwiam Lake i Willa, tak dużo
przeszli, tyle muszą udźwignąć na swoich barkach, a nie poddają się i trwają,
dzień po dniu. Opłakują utratę rodziców i starają się nimi być dla młodszych
braci. Popełniają błędy uczą się na nich i starają się stworzyć rodzinę,
pogodzić wiele spraw i znaleźć czas dla siebie. Lubię ich, tak samo jak Kela, Cauldera
i całą resztę (z dwoma wyjątkami). Każdy jest inny, wyjątkowy, ale wspólnie
tworzą niesamowitą grupę osób, których nie sposób pokochać. Znajdują drogę do
serca i tam pozostają.
przeszli, tyle muszą udźwignąć na swoich barkach, a nie poddają się i trwają,
dzień po dniu. Opłakują utratę rodziców i starają się nimi być dla młodszych
braci. Popełniają błędy uczą się na nich i starają się stworzyć rodzinę,
pogodzić wiele spraw i znaleźć czas dla siebie. Lubię ich, tak samo jak Kela, Cauldera
i całą resztę (z dwoma wyjątkami). Każdy jest inny, wyjątkowy, ale wspólnie
tworzą niesamowitą grupę osób, których nie sposób pokochać. Znajdują drogę do
serca i tam pozostają.
Tyle bym chciała napisać o tej książce,
ale jestem pewna, że wtedy zdradziłabym o wiele za dużo. Wręcz chłonęłam
kolejne słowa, zdania, akapity… Nie mogłam zakończyć czytania póki nie
zobaczyłam ostatniej kropki. Stęskniłam się za bohaterami, ich poczuciem
humoru, poglądami, zachowanie, stęskniłam się za slamem i wyrażaniem emocji za
pomocą poezji. Ta pozycja zawiera ogromne pokłady smutku i rozpaczy, ale
zarazem miłości, nadziei i wiary. Przy niej się płacze, śmieje i przeżywa
wszystko wraz z bohaterami. Niesamowite jest to, jak Hoover operuje słowem, jak
sięga do najczulszych strun serca, przekazuje tak wiele i sprawia, że całość
wydaje się taka realna…
ale jestem pewna, że wtedy zdradziłabym o wiele za dużo. Wręcz chłonęłam
kolejne słowa, zdania, akapity… Nie mogłam zakończyć czytania póki nie
zobaczyłam ostatniej kropki. Stęskniłam się za bohaterami, ich poczuciem
humoru, poglądami, zachowanie, stęskniłam się za slamem i wyrażaniem emocji za
pomocą poezji. Ta pozycja zawiera ogromne pokłady smutku i rozpaczy, ale
zarazem miłości, nadziei i wiary. Przy niej się płacze, śmieje i przeżywa
wszystko wraz z bohaterami. Niesamowite jest to, jak Hoover operuje słowem, jak
sięga do najczulszych strun serca, przekazuje tak wiele i sprawia, że całość
wydaje się taka realna…
Kocham i zarazem nienawidzę gdy książki
rozdzierają mi serce. Ta mi to zrobiła, rozerwała na malutkie kawałeczki, by
potem zacząć je powoli sklejać. Czy muszę dodawać coś więcej?
rozdzierają mi serce. Ta mi to zrobiła, rozerwała na malutkie kawałeczki, by
potem zacząć je powoli sklejać. Czy muszę dodawać coś więcej?
„Czasami w życiu zdarzają się
rzeczy, których nie planujemy. Wszystko, co możesz teraz zrobić,
to pogodzić się z tym i zacząć układać nowy plan”.***
rzeczy, których nie planujemy. Wszystko, co możesz teraz zrobić,
to pogodzić się z tym i zacząć układać nowy plan”.***
* Colleen Hoover, „Nieprzekraczalna granica”, s. 61
**Tamże., s. 167
***Tamże., s. 176
Autor: Colleen
Hoover
Hoover
Tytuł: Nieprzekraczalna
granica
granica
Wydawnictwo: W. A. B.
Rok wydania: 18
luty 2015
luty 2015
Liczba stron: 304
Pułapka uczuć:
Pułapka uczuć | Nieprzekraczalna
granica |This Girl
granica |This Girl
Hopeless wprawdzie mnie porwało, ale nie powaliło. Ostatnio średnio mnie ciągnie do takich historii, więc pasuje, ale myślę, że kiedyś znowu poczuje na nie ochotę 🙂
No wiesz, jak możesz 😛 Łamiesz mi serce ;(
A tak poważnie, to spoko, nie ma co na siłę, bo to odbiera przyjemność czytania. 😉
Bardzo polubiłam styl pisania autorki dzięki Hopeless, więc Pułapkę uczuć i Nieprzekraczalną granicę też mam na liście. Mam nadzieję, że wydawnictwa się postarają i wezmą się za tłumaczenie innych powieści Pani Hoover, bo strasznie chcę mieć na półce wszystkie jej książki 😉
W lutym, oprócz tego tytułu, będzie wydane jeszcze Losing Hope i Szukając kopciuszka (tylko w ebooku), ale Otwarte już zapowiedziało, że wyda jeszcze dwie w tym roku. Może i W. A. B. nas zaskoczy 😉
No weeeź 🙁 a ja nawet nie mam jeszcze pierwszej części, życie jest niesprawiedliwe :((( Teraz mam do zakupienie aż trzy książki tej autorki aaa AAA aaa AAA 😀
No nie mogłam nie skorzystać z takiej okazji sis. Ach, co za emocje! 😉
Nie znam jeszcze książek autorki ale w najbliższym czasie zamierzam to zmienić. Mam w domu Hopeless 😛 I od niej zacznę
Ten pierwszy cytat jest cudowny *.*
Czytałam tylko Hopeless i jakoś nie czuję parcia na inne książki autorki. Przez prawie połowę Hopeless wieje nudą. Dopiero coś zaczyna się dziać pod sam koniec książki
Zapraszam do siebie,
http://worldofbookss.blog.pl/
Chyba mnie przekonałaś, chociaż raczej zacznę od Hopeless, bo soi na półce, ale jeżeli mi się tylko spodoba, to czekam na rozdarcie mojego serca:)
Mam chęć poznać więcej książek Hoover, bo Hopeless było niesamowite:)
Hopeless było świetne, ale jak dla mnie Pułapka jeszcze lepsza. Z niecierpliwością czekam, aż będę mogła i tę historię poznać. 🙂
Oj, zdecydowanie nie trzeba nic więcej dodawać 🙂
Książką jestem jak najbardziej zainteresowana, ale na razie na półce czeka na mnie "Hopeless", więc najpierw muszę uporać się z zaległościami 🙂
Niepotrzebnie czytałam Twoją recenzję, bo teraz będę się dołować, że tak długo trzeba czekać 🙂
Ale na swoje usprawiedliwienie mam to, że to pierwsza recenzja tej książki w blogosferze ( przynajmniej dla mnie), a ja uwielbiam pióro Hoover. No i Will i Lake i to, że kocham "Pułapkę uczuć". Chyba złapałam jeszcze większego doła. Muszę ponownie wrócić do moich ulubionych fragmentów, to zdecydowanie umili mi oczekiwanie 😀
Nawet Ty do tej książki mnie nie przekonasz. Chociaż recenzja dobra 🙂
Nawet nie wiesz jak bardzo czekałam na recenzję tej książki, aż wreszcie moje pragnienie zostało zrealizowane i to dzięki tobie. Dziękuję! Pierwszy tom szalenie mi się podobał, ale bałam się, że jego kontynuacja nie będzie już tak udana. Na szczęście utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że się mylę, co mnie ogromnie cieszy.
BOŻE. CO TA HOOVER WYPRAWIA Z NASZYMI ŻYCIAMI? Przed paroma godzinami skończyłam czytać "Pułapkę uczuć". Zakochałam się. Typowe, co? Dobra – spodziewałam się tego, bo przecież to Colleen. Ta sama, która napisała cholerne "Hopeless", na które do tej pory boję się spojrzeć, bo od razu przypomina mi się ogrom emocji, jakie wtedy na mnie spadł. Ale mimo wszystko… jakim prawem ona rozwala nam nasze czytelnicze egzystencje za pomocą zwykłej klawiatury i stron? Masakra.
Nie miałam pojęcia, że tym razem opowieść będzie z perspektywy Willa! Szczerze mówiąc, zaskoczyłaś mnie i to bardzo, bo byłam przygotowana na Lake i tylko i wyłącznie na nią ^^ Kocham tą dziewczynę, uwielbiam jej sposób myślenia i… będzie mi jej strasznie brak. 🙁 Ale za to narracja Willa w końcu pozwoli mi odkryć j e g o sekrety, jego motywy. 🙂
Przeszkód w związku L&W nawet nie chcę się domyślać, bo już w jedynce myślałam, że Colleen zużyła wszystko co mogła, by nafaszerować życie tych młodych ludzi tragediami. 🙁 A tu jeszcze wiecej kłopotów… OJ BĘDĘ CIERPIEĆ. BARDZO. I będę płakać. I będę się śmiać. Bo to Hoover noooo!
Nie mogę się doczekać. W dniu premiery zamawiam paczkę.
Pozdrawiam!
Sherry
Czekam na nią cierpliwie, bo pierwsza część naprawdę mnie urzekła- Gosia
Zabiłaś mnie, zamordowałaś, jestem wrakiem człowieka… DLACZEGO już masz to za sobą, a ja nawet nie mam w planie oczekujących? *załamana odchodzi w siną dal*