TEKST MOŻE ZAWIERAĆ SPOJLERY!!

Mówi się, że każdy zasługuje na drugą szansę, tylko czy to prawda? Czy jesteśmy w stanie wszystko wybaczyć, czy damy radę na nowo zaufać, ofiarować serce, bojąc się kolejnego zranienia? Bywają winy niewybaczalne, takie, których nawet miłość nie przezwycięży…

Łucja odkryła wszystkie kłamstwa Hugo i to, co było pięknym snem, stało się koszmarem na jawie. Człowiek, którego pokochała, wykorzystał jej miłość, ufność i dobre serce. Kiedy chce od niego odejść, jej babcia trafia do szpitala i dziewczyna niechętnie decyduje się na pozostanie w mieszkaniu Hugo i pomoc mu w tym do czego jej potrzebował. Robi to, bo nie chce stresować ukochanej opiekunki oraz odwdzięczyć się Hugonowi za pomoc w sprawie babci. Hugo widzi w tym jedyną szansę, by odzyskać kobietę, w której się zakochał i którą tak okrutnie skrzywdził. Tylko czy starczy mu czasu, by odzyskać zaufanie ukochanej i przekonać ją do szczerości swoich uczuć?

Bilet do szczęścia nie musiał długo czekać na swoją kolej, prawdę mówiąc zabrałam się za czytanie tego samego dnia, w którym go otrzymałam. Musiałam, byłam ogromnie ciekawa, co jeszcze wymyśli Beata i jak poprowadzi dalsze losy Łucji oraz Hugo, a znając ją, spodziewałam się, że łatwo nie będzie. Już wiem, znam zakończenie, ale czy jestem z niego zadowolona?

Drugi tom serii okazał się jeszcze lepszy niż poprzedni. Nie jest już tak zabawnie i wesoło, jak w Konkursie na żonę, ale za to nie brak w nim masy emocji i scen wstrzymujących bicie serca. Tym razem Beata Majewska skupiła się na ponoszeniu konsekwencji za swoje czyny, wybaczaniu i dawaniu szansy. Bilet do szczęścia to nie tylko historia Łucji i Hugo, ale również ich rodzin oraz znajomych. Wszystko się ze sobą zgrabnie przeplata, tworząc spójną i logiczną całość. Każde kłamstwo i tajemnica ujrzały światło dzienne, teraz czas na naprawę i zadośćuczynienie wyrządzonych krzywd. Co nie przychodzi łatwo, autorka rozciągnęła to odpowiednio w czasie, dała czas bohaterom i niestety nie szczędziła złych oraz łamiących serce sytuacji. Od tej powieści trudno się oderwać i o niej zapomnieć, z powieści emocje się wręcz wylewają i nie można narzekać na brak wrażeń.

Co mi się podoba w tej serii, to zmiany, jakie zachodzą w bohaterach przez cały ten czas. Łucja nadal potrafi wylać potoki łez, być dobra i uczynna dla każdego, ale jednocześnie trwa w postanowieniu, by nie ulec czarowi męża. Wie, że najpierw musi sobie poradzić z negatywnymi uczuciami, przekonać się, czy da radę uwierzyć i na nowo zaufać. Hugo mi zaimponował, nie poddał się, robił wszystko, co mógł, by naprawić swoje błędy. Owszem, miał chwile zwątpienia, rezygnacji, był zmęczony niewiedzą i kuszony, potrafił wbić szpilkę, reagować nerwowo, ale zawsze się ogarnął. Zmienił się i to widać, lubię go o wiele bardziej w tej wersji niż poprzedniej, wyrachowanej.

Pochłonęłam książkę w kilka godzin i nie mogłam się od niej oderwać do samego końca. Od pierwszych stron zostałam wciągnięta w wir wydarzeń, przeżywałam wraz z bohaterami wszystkie wydarzenia, ich decyzje i poczynania. Serce mi się ściskało z żalu, jak obserwowałam rozpad ich relacji, to jak się oddalali od siebie. Były momenty, kiedy serce mi biło jak szalone i wstrzymywałam oddech. Po jednej scenie zagroziłam autorce, że przy kolejnym spotkaniu dostanie książką po głowie (dotrzymam słowa!), bo tak się nie robi! Wzruszałam się, uroniłam kilka łez, no dobra beczałam, pośmiałam się i mocno trzymałam kciuki za bohaterów. Skończyłam i było mi mało. Chcę więcej! Och, może dostałam uszkodzony egzemplarz i brakuje w nim jakieś… sto stron? Chciałabym poczytać jeszcze o Łucji i Hugo, czuję się jak narkoman na głodzie (hehe). Tyle emocji, tyle wrażeń…

To wspaniała historia, życiowa, nieprzesłodzona. Spodoba się wszystkim wielbicielkom powieści obyczajowych i czytelniczkom Konkursu na żonę. Absorbuje, zapewnia prawdziwy kalejdoskop uczuć, wyzwala łzy, uśmiech, a także rozczulenie.