Działanie smutku jest jedną z największych zagadek świata. W wielkim smutku czujemy się tak, jakby palił nas ogień, i to nie tylko z powodu bólu, ale też dlatego, że smutek rozciąga się nad całym naszym życiem jak dym nad pożarem. Trudno wtedy dostrzec cokolwiek oprócz własnego smutku – tak jak trudno dojrzeć cokolwiek innego niż czerń w pejzażu zasnutym dymem. W takich chwilach smutek ogarnia nawet rzeczy przyjemne, tak jak dym pozostawia szary popiół i woń spalenizny na wszystkim, czego dosięgnie. A ktoś, kto wyleje na nas wówczas kubeł zimnej wody, przemoczy nas do suchej nitki i odwróci naszą uwagę, ale nie wyleczy z nas smutku, tak jak straż pożarna, która ugasiła pożar, nie potrafi przywrócić do pierwotnej postaci tego, co się spaliło.* (Groźna grota)

Coś się zaczyna i coś kończy. Nawet te najgorsze rzeczy muszą osiągnąć swój kres. Może nie zawsze finał jest szczęśliwy, ale gdy pomimo wszystko pozostaje nam wolność wyboru, to już sukces. Słodko-gorzki, ale dający szansę na własne decyzje i możliwość przeżycia reszty życia na własnych zasadach. A czy nie tego koniec końców chcemy?

Zarys fabuły

Rodzeństwo Baudelaire przeszło już naprawdę dużo, ale przed nimi kolejne niebezpieczeństwa. Spływ na tratwie Padłego Potoku to zaledwie kropla w morzu tego, co na nich czeka. Co prawda na ratunek przybywa im statek podwodny z dość specyficzną załogą, ale czeka na nich sporo zadań, pewna misja. Kolejne przygody rozpoczynają się, gdy trafiają do taksówki Kit Snicket, a następnie do Hotelu Ostateczność, by przebrani za boyów hotelowych rozwikłali zagadkę. Tam ponownie stykają się z Esmeraldą Szpetną i Karmelitą Plujko. Oczywiście wszędzie pojawia się hrabia Olaf, próbujący dostać upragniony spadek po rodzicach rodzeństwa.

Jeśli mam możliwość, to często czytam serie tom po tomie. I tak było z trzema ostatnimi częściami Serii niefortunnych zdarzeń. Groźna grota, Przedostatnia pułapka i Koniec końców już za mną, a zatem zakończyłam kolejną przygodę. Jak oceniam trzy ostatnie tytuły i całość razem?

Płonąca książka to bardzo smutny widok, bo chociaż składa się na nią tylko tusz i papier, to patrząc, jak kartki i okładka zamieniają się w popiół, trudno oprzeć się wrażeniu, że ogień unicestwia również zawarte w książce treści.* (Przedostatnia pułapka)

Moje wrażenia

Seria ma cechy, które od razu pozwalają odkryć, o jakiej historii mówimy. Zniechęcanie do lektury, mroczny klimat oraz specyficzną narracją. No i trójka rodzeństwa uciekająca przed mężczyzną na wskroś złym i żadnym pieniędzy. Jej znakiem rozpoznawczym jest też, że w każdym tomie są obnażane bolączki świata w trochę przerysowany sposób. Mamy tutaj różne typy nie tylko dorosłych, ale też społeczności czy style życia. A co lepsze w tym wszystkim posługuje się znanymi powiedzeniami, nawiązaniami do popkultury, nie boi się używać skojarzeń, ukazywać manipulację oraz wykorzystywanie, jak często bywa w realności. Przy tym nie zapomina o tym, by było lekko, groteskowo i z dużą dozą czarnego humoru.

Słów kilka o bohaterach

Z tomu na tom obserwujemy, jak zmienia się rodzeństwo. Już nie są zagubieni i chociaż nadal często się boją, błądzą po omacku, to przy tym nigdy nie rezygnują. Uczą się, są ostrożni, pomimo całego zła i strachu nadal są dobrzy. Jednak na co też warto zwrócić w tej serii uwagę, to ukazanie ludzi stających się samolubnymi. To wtedy wychodzi z nich całe zło i bezwzględność. Pokazane jest, jak potrafią manipulować. To też smutne ukazanie, że wielu z dorosłych nie docenia dzieci. A te często dostrzegają to, co dorosłym umyka. Co bardzo mi się podoba w finałowym tomie, to ukazanie, jak ważne jest, by człowiek miał wolność wyboru i podejmowania własnych decyzji. Nawet jeśli popełni błąd, to będzie kolejną lekcją życia. Nie wolno odbierać ludziom możliwości bycia sobą, rozwijania się i robienia, tego, co lubią.

Na zakończenie

Seria niefortunnych zdarzeń to jedna z tych serii, które czyta się szybko i z prawdziwym zaangażowaniem. Skierowana do dzieci i młodzieży, ale dorosły również się nią zachwyci. Ci pierwsi docenią sposób napisania, warstwę przygodową oraz humor, dojrzały czytelnik dostrzeże też każdy z paradoksów skryty w treści. Warto zaznaczyć, że całość jest przerysowana i w większości czasu dzieją się złe rzeczy, a gdyby zdarza się coś dobrego, szybko jest to bohaterom odbierane. Widać, że dzieci nie mają wyboru, tylko radzą sobie, jak mogą na fali kolejnych wydarzeń. Dla mnie to była niesamowita przygoda z każdą z książek, bawiłam się przednio, czytając o ich przygodach i wyłapując wszystkie ukryte smaczki. Dużo osób narzeka na finałowy tom, a moim zdaniem taki jest idealny.

Jeśli lubicie nietuzinkowe książki, z nietypową fabułą, groteską i czarnym humorem, to z całego czytelniczego serca polecam Serię niefortunnych zdarzeń. Dobra zabawa dla każdego czytelnika 8+ gwarantowana. Dodam jeszcze, że te nowe wydanie pięknie prezentuje się na regale.

Dziwna rzecz – im dłużej człowiek wędruje po tym świecie, im więcej przybywa mu lat, tym częściej dochodzi do wniosku, że łatwiej przywyknąć do szczęścia niż do rozpaczy.* (Koniec końców)

Autor: Lemony Snicket
Tłumaczenie: Jolanta Kozak
Ilustrator: Brett Helquist
Tytuł: Groźna grota / Przedostatnia pułapka / Koniec końców
Tytuł oryginalny: The Grim Grotto / The Penultimate Peril / The End
Wydawnictwo: HarperKids
Wydanie: I
Data wydania: 2024-09-11 / 2024-09-11 / 2024-11-13
Kategoria: literatura dziecięca (8+)
ISBN: 9788327687692 / 9788327687708 / 9788327687715
Liczba stron: 352 / 368 / 352

Seria niefortunnych zdarzeń
Przykry początek | Gabinet gadów | Ogromne okno | Tartak tortur | Akademia antypatii | Winda widmo | Wredna wioska | Szkodliwy szpital | Krwiożerczy karnawał | Zjezdne zbocze | Groźna grota | Przedostatnia pułapka | Koniec końców