Cuda jednak mają to do siebie, że nie potrzebują ani poklasku, ani innego aplauzu. Wystarczy im to, że cichutko i niepostrzeżenie zmieniają świat, sprawiając, że pomięte ludzkie dusze pod ich wpływem się prostują i znów zaczynają z nadzieją patrzeć w przyszłość.*

Życie ma to do siebie, że zazwyczaj jak się wali, to wszystko na raz i z ogromnym hukiem. Nagle, chociaż bardzo chcemy zwinąć się w kłębek, musimy pokonać wiele przeszkód naraz i ułożyć sobie wszystko na nowo. W końcu samo nigdy nic się nie naprawi, a świat nie zatrzyma się tylko dla nas, by móc pocierpieć w spokoju. Trzeba przyjąć porażkę jako cenną lekcję i ruszyć dalej, przecież wiadomo, że po burzy wychodzi słońce.

Zarys fabuły

Stella od zawsze była zafascynowana pewnym dworem, lubiła „budynki z duszą”. Wiedziała jednak, że są bardzo małe szanse, by stać się właścicielka wymarzonego miejsca. Dlatego liczyła, że stworzy swoje, wraz, z przyjaciółką, której ufała. I gdy już wszystko było prawie gotowe, Aldona pokazała swoją prawdziwą twarz. Informuje Stellę, że cały czas ją wykorzystywała i nie ma zamiaru nic z nią tworzyć. Samotna kobieta zostaje bez pracy, z ogromnym kredytem i bez perspektyw na przyszłość. A co gorsza do Kotkowa przyjeżdżają dwaj tajemniczy mężczyźni i co najmniej jeden z nich bardzo chce zaszkodzić Stelli oraz jej rodzinie.

Ostatnio wzięło mnie na powrót do wszystkich książek Magdy Kordel i muszę się przyznać, że to jeden z najlepszych czytelniczych powrotów. Jednak w tym samym czasie dotarła do mnie Wiosna cudów – najnowsza powieść autorki i gdy tylko mogłam, zabrałam się za czytanie. Co tym razem autorka ma do zaoferowania swoim czytelnikom?

Moje wrażenia

To Magda Kordel, którą znam i uwielbiam. Od pierwszej strony wciąga w swój świat i ciekawi opowiadaną przez siebie historią. Wiosna cudów to opowieść obyczajowa, w której bohaterka nagle musi poradzić sobie z wieloma przeciwnościami i odebrać gorzką lekcję życia. Magda pokazuje, że bywają ludzie źli i wyrachowani, mówi o tym, że czasem bywa naprawdę nieprzyjemnie. Pokazuje też jednak, że nie wiadomo jak trudne bywają niektóre momenty, to nigdy nie trwają długo, a wokół nas są osoby, które zawsze chętnie pomogą. Autorka skupia się na zwykłej codzienności i nie tworzy zawiłych fabuł, ale ma niesamowity talent do pisania o tej zwyczajności tak, że nie sposób odłożyć książki nawet na chwilę. Niesamowity klimat, ogrom emocji, tajemnice, które wywołują ciarki i salwy śmiechu oraz mnogość wątków tworzących spójną całość zapewniają moc wrażeń.

Słów kilka o bohaterach

Szczerze mówiąc, to myśląc o bohaterach, od razu w głowie pojawiają mi się wszyscy i nie bardzo wiem, od kogo zacząć. Stella jest cudowna, może trochę nazbyt ufna, ale szybko uczy się na swoich błędach. Uwielbiam ją za jej wrażliwość, dystans do siebie i to, że nie działa pochopnie. Zazdroszczę trochę tej umiejętności dostrzegania dusz domów. Jakoś to najmocniej mi się w niej podobało. Jest też Beniamin – brat – który za swoją siostrą i siostrzeńcem wskoczy w ogień. Jego miłość, troska i oddanie skradło mi serce. No i mały Franio, no kocham tego rezolutnego chłopca, swoim zachowaniem rozczulał mnie i bawił do łez. Nie mogę też zapomnieć o Alinie i Misi Kazimierczak – te kobiety są najlepszymi postaciami z kategorii starszych pań, jakie poznałam. Nie chciałabym im podołać, bo zadrzeć z nimi to największa głupota. Kobiety nie pozwalają krzywdzić dobrych i bliskich im osób. Tak szczerze, to dużo więcej tych postaci, bo są jeszcze siostry Stelli, pani Helenka, rodzice rodzeństwa, no i pewien Antoni. Wszyscy ważni i wspaniali.

Na zakończenie

Zaczęłam czytać książkę pod wieczór i chociaż wiedziałam, że muszę wcześnie wstać, to nie poszłam spać, dopóki jej nie skończyłam. Wiosna cudów sprawiła, że emocje aż się we mnie kotłowały, bo z jednej strony ci źli budzili we mnie złość i chęć pokazania im, co o nich myślę, ale przeważały te dobre. O trudno byłoby nie dostrzegać tego dobra, miłości oraz humoru. Ta książka to urywek z życia bohaterki, niby nic takiego, a jednak jest pełna magii miłości, dobrych uczynków i historii ukrytych w murach. Jestem zachwycona i oczarowana, przez tę powieść się płynie i nie dostrzega umykającego czasu. Liczy się tylko to, co tu i teraz. Fajne jest to, że pomimo tego, iż całą historię tworzy splot kilku wątków, czasem też perspektyw, to całość jest spójna i logiczna. A co ważniejsze, chociaż pojawia się tutaj miłość, nie ona jest najważniejsza. Bardziej liczą się rodzinne relacje i pokazanie, że w małych miejscowościach ludzie zawsze są za sobą. No i przypomnienie, że po złych chwilach nastają te dobre.

Codzienność zmieszana z dużą dawką humoru, niesamowite postacie i magia ukryta w zwykłych gestach oraz z pozoru martwych rzeczach. Taka jest Wiosna cudów, która wywołuje uśmiech na twarzy, otula serce i bawi do łez. Z tą książką zapomni się o tym, co złe. Macie na to moje słowo.

Autor: Magdalena Kordel
Tytuł: Wiosna cudów
Wydawnictwo: W.A.B.
Wydanie: I
Data wydania: 2023-04-12
Kategoria: obyczajowa
ISBN: 9788383183664
Liczba stron: 352

Przystań śpiących wiatrów
Wiosna cudów