„Tylko
chwila teraźniejsza liczy się naprawdę. Tylko nią warto się przejmować, radować
lub smucić, w zależności od tego, co przynosi…”.*
chwila teraźniejsza liczy się naprawdę. Tylko nią warto się przejmować, radować
lub smucić, w zależności od tego, co przynosi…”.*
Hanna
Kowalewska ma już na swoim koncie kilka książek, zamierzałam nawet sięgnąć po
„Letnią Akademie Uczuć”, ale jakoś nie wyszło. Jednak w momencie gdy zobaczyłam
zapowiedź „Tam, gdzie nie sięga już cień” wiedziałam, że w końcu zapoznam się z
piórem kolejnej rodzimej autorki. Przepiękna okładka, osnuty tajemnicą blurb
zapowiadał powieść ciekawą i pełną niedomówień. Czy tak było w rzeczywistości?
Kowalewska ma już na swoim koncie kilka książek, zamierzałam nawet sięgnąć po
„Letnią Akademie Uczuć”, ale jakoś nie wyszło. Jednak w momencie gdy zobaczyłam
zapowiedź „Tam, gdzie nie sięga już cień” wiedziałam, że w końcu zapoznam się z
piórem kolejnej rodzimej autorki. Przepiękna okładka, osnuty tajemnicą blurb
zapowiadał powieść ciekawą i pełną niedomówień. Czy tak było w rzeczywistości?
Młoda
kobieta, Inka pracująca w jednej z warszawskich galerii niespodziewanie dostaje
niepokojący telegram, porzuca wszystko i rusza do Jantarni gdzie mieszka jej
ciotka Berta. Okazuje się, że staruszce nie zostało już dużo czasu i chce
spędzić z nią ostatnie chwile. Jak się okazuje nikt poza ciotką nie cieszy się z
jej przyjazdu, zewsząd wita ją chłód oraz nieprzychylne spojrzenia, niektórzy
traktują ją wręcz wrogo i nie boją się wyrażać swojej niechęci. Co takiego zdarzyło
się kilka lat temu, że Inka do tej pory nie pojawiała się w miasteczku i
ograniczyła do minimum kontakt z najbliższymi oraz otoczyła się murem?
kobieta, Inka pracująca w jednej z warszawskich galerii niespodziewanie dostaje
niepokojący telegram, porzuca wszystko i rusza do Jantarni gdzie mieszka jej
ciotka Berta. Okazuje się, że staruszce nie zostało już dużo czasu i chce
spędzić z nią ostatnie chwile. Jak się okazuje nikt poza ciotką nie cieszy się z
jej przyjazdu, zewsząd wita ją chłód oraz nieprzychylne spojrzenia, niektórzy
traktują ją wręcz wrogo i nie boją się wyrażać swojej niechęci. Co takiego zdarzyło
się kilka lat temu, że Inka do tej pory nie pojawiała się w miasteczku i
ograniczyła do minimum kontakt z najbliższymi oraz otoczyła się murem?
Przyznać
muszę, że polska powieściopisarka potrafi pisać i to bardzo dobrze. Im więcej
stron miałam za sobą, tym pod większym wrażeniem byłam tego jak Kowalewska
buduje fabułę. Dba o każdy, nawet najmniejszy, szczegół i nie mówię tu tylko o
opisach miejsc, ludzi czy wydarzeń, ale i o rzeczy codziennego użytku czy nawet
kolory otaczające bohaterów. Czasami taka drobiazgowość może być szkodliwa dla
książki, ale nie w przypadku tej pani. Te detale oraz tajemniczość wypływająca
z każdej strony, sekrety, plotki i domysły stworzyły powieść przemyślaną i
dopracowaną, historia toczy się wolnym rytmem, powoli wraz z bohaterami,
również dzięki retrospekcjom, próbowałam rozplątać ten kłębek tajemnic, ale
dopóki autorka nie zechce odkryć wszystkich kart można się tylko domyślać jaka
jest całkowita prawda.
muszę, że polska powieściopisarka potrafi pisać i to bardzo dobrze. Im więcej
stron miałam za sobą, tym pod większym wrażeniem byłam tego jak Kowalewska
buduje fabułę. Dba o każdy, nawet najmniejszy, szczegół i nie mówię tu tylko o
opisach miejsc, ludzi czy wydarzeń, ale i o rzeczy codziennego użytku czy nawet
kolory otaczające bohaterów. Czasami taka drobiazgowość może być szkodliwa dla
książki, ale nie w przypadku tej pani. Te detale oraz tajemniczość wypływająca
z każdej strony, sekrety, plotki i domysły stworzyły powieść przemyślaną i
dopracowaną, historia toczy się wolnym rytmem, powoli wraz z bohaterami,
również dzięki retrospekcjom, próbowałam rozplątać ten kłębek tajemnic, ale
dopóki autorka nie zechce odkryć wszystkich kart można się tylko domyślać jaka
jest całkowita prawda.
Początkowo
przerażała mnie mnogość postaci, obawiałam się tego, że nie będą się niczym
wyróżniać i łatwo będzie je mylić z innymi. Jednak i tutaj autorka zaskoczyła
mnie pozytywnie. Wszystkie osoby są wykreowane bardzo realnie i rzeczywiście.
Opisane są niezwykle szczegółowo, zarówno pod względem charakteru, zachowań, sposobu
życia oraz wyglądu. Jak to bywa w małych miasteczkach o stałych mieszkańcach,
każdy o każdym wszystko wie, trudno jest pozbyć się raz przyszytej łatki i
opinia ciągnie się za człowiekiem latami, tym bardziej gdy coś jest owiane
tajemnicą. Kowalewska ukazała jak sekrety mogą żyć własnym życiem i się
rozrastać, zmieniać pierwotną wersje poprzez przekazywanie ich z ust do ust, nie
znając przy tym całej i prawdziwej wersji oraz łączyć pozornie nie powiązane z
nimi osoby. Idealnie zarysowane,
wyróżniające się sylwetki, bo nie spotkałam tu dwóch takich samych osobowości
oraz obraz życia w małym społeczeństwie.
przerażała mnie mnogość postaci, obawiałam się tego, że nie będą się niczym
wyróżniać i łatwo będzie je mylić z innymi. Jednak i tutaj autorka zaskoczyła
mnie pozytywnie. Wszystkie osoby są wykreowane bardzo realnie i rzeczywiście.
Opisane są niezwykle szczegółowo, zarówno pod względem charakteru, zachowań, sposobu
życia oraz wyglądu. Jak to bywa w małych miasteczkach o stałych mieszkańcach,
każdy o każdym wszystko wie, trudno jest pozbyć się raz przyszytej łatki i
opinia ciągnie się za człowiekiem latami, tym bardziej gdy coś jest owiane
tajemnicą. Kowalewska ukazała jak sekrety mogą żyć własnym życiem i się
rozrastać, zmieniać pierwotną wersje poprzez przekazywanie ich z ust do ust, nie
znając przy tym całej i prawdziwej wersji oraz łączyć pozornie nie powiązane z
nimi osoby. Idealnie zarysowane,
wyróżniające się sylwetki, bo nie spotkałam tu dwóch takich samych osobowości
oraz obraz życia w małym społeczeństwie.
W „Tam,
gdzie nie sięga już cień” trzeba się wgryźć, dać oplątać mackami fabuły, mieć
dużo wolego czasu i czytać powoli oraz w skupieniu. Tylko wtedy można oddać się
jej spokojnej, a nawet nostalgicznej atmosferze. Może i nie wczułam się w nią
od samego początku, ale nawet nie zarejestrowałam momentu, w którym dałam
pochłonąć się książce i z zainteresowaniem śledziłam bieg wydarzeń próbując
dojść do prawdy. Tej książki nie da się nie przeżywać i o niej nie myśleć,
nawet gdy musiałam przerwać lekturę moje myśli krążyły wokół niej. Dałam się
oczarować opisom przyrody, porwać w wir wydarzeń, zżyłam z bohaterami i wraz z
nimi przeżywałam ich emocje. Jestem pod wrażeniem zarówno języka, jakim się
posługuje Kowalewska oraz kunsztu pisarskiego, bo trzeba niemałego talentu, by nie pogubić
się w gąszczu tych wszystkich tajemnic.
gdzie nie sięga już cień” trzeba się wgryźć, dać oplątać mackami fabuły, mieć
dużo wolego czasu i czytać powoli oraz w skupieniu. Tylko wtedy można oddać się
jej spokojnej, a nawet nostalgicznej atmosferze. Może i nie wczułam się w nią
od samego początku, ale nawet nie zarejestrowałam momentu, w którym dałam
pochłonąć się książce i z zainteresowaniem śledziłam bieg wydarzeń próbując
dojść do prawdy. Tej książki nie da się nie przeżywać i o niej nie myśleć,
nawet gdy musiałam przerwać lekturę moje myśli krążyły wokół niej. Dałam się
oczarować opisom przyrody, porwać w wir wydarzeń, zżyłam z bohaterami i wraz z
nimi przeżywałam ich emocje. Jestem pod wrażeniem zarówno języka, jakim się
posługuje Kowalewska oraz kunsztu pisarskiego, bo trzeba niemałego talentu, by nie pogubić
się w gąszczu tych wszystkich tajemnic.
Najnowszą książkę Hanny Kowalewskiej zdecydowanie polecam zwolennikom powieści
obyczajowych, zwolenników tajemnic, rodzinnych historii. Można się przy niej
pośmiać, wzruszyć, oddać refleksji. Autorka porusza szereg różnych tematów, nie
boi się opisywać rzeczy takimi jakie są, nie ubarwia, jestem w stanie uwierzyć
w realność opisanych wydarzeń ponieważ różnie się w życiu układa. Historia
warta poświęconego jej czasu.
obyczajowych, zwolenników tajemnic, rodzinnych historii. Można się przy niej
pośmiać, wzruszyć, oddać refleksji. Autorka porusza szereg różnych tematów, nie
boi się opisywać rzeczy takimi jakie są, nie ubarwia, jestem w stanie uwierzyć
w realność opisanych wydarzeń ponieważ różnie się w życiu układa. Historia
warta poświęconego jej czasu.
*H. Kowalewska, „Tam, gdzie nie sięga już cień”, s. 391
Autor: Hanna
Kowalewska
Kowalewska
Tytuł: Tam, gdzie
nie sięga już cień
nie sięga już cień
Wydawnictwo: Literackie
Rok wydania: 23
kwietnia 2015
kwietnia 2015
Liczba stron: 468
Wyzwania: Polacy nie gęsi III
Książki Hanny Kowalewskiej są świetnie napisane, uwielbiam czytać jej powieści. Na pewno przeczytam i tę 🙂
http://zakurzone-stronice.blogspot.com/
Jestem zwolennikiem. Totalnym. Powieści obyczajowe to mój konik. Trochę mi spowszedniał, ale dobrą obyczajówką nie pogardzę. No i emocje, których szukam w książkach. Bez nich nie ma dobrej książki. Lubię książki, które wciągają mnie od pierwszych stron, ale te których smak poznaję w trakcie lektury, zawsze lepiej zapamiętuję i koniec końców doceniam. Chyba z książką Hanny Kowalewskiej właśnie tak by było. Ps. Ależ te nasz autorki pisać zaczęły, a dawniej taka posucha była 🙂
Uwielbiam takie książki. Na pewno przeczytam, bo zapowiada się ciekawa lektura 🙂
No proszę. Nie jestem pewna czy jestem przekonana do tej książki, mimo że przestawiasz ją w tak pozytywnym świetle – głównie przez wzgląd na moją głupią awersję, jak pewnie zdążyłaś się domyślić. Ale! Przypadkiem wiem, że moja mama, w pokoju tuż obok ma dwie części Letniej Akademii Uczuć. W związku z tym, chętnie zapoznam się przynajmniej z pierwszym tomem i sprawdzę czy styl autorki przypadnie mi do gustu – jeśli tak… Nie chcę nic obiecywać, ale może wtedy będę bardziej skłonna dać szansę także "Tam gdzie nie sięga już cień". 🙂
Pozdrawiam,
Sherry
Czytałam ,,Letnią akademię uczuć" i to książka z którą wiążę jedne z najpiękniejszych wspomnień. Naprawdę magiczna opowieść o młodzieży i dla młodzieży. Tej też będę szukać. ,,Tego lata w Zawrociu" też polecam
Mam "na koncie" już dwie książki Pani Hanny i z pewnością po tą również sięgnę. Czuje, że będzie idealna do czytania do poduszki;)
Już się nie mogę doczekać kiedy zacznę ją czytać:)
Rodzinne historie i tajemnice to coś dla mnie 🙂 Poza tym ostatnio zaczytuję się tylko w obyczajówkach.
Zgłasza się zwolenniczka tajemnic 🙂
Nie brałam pod uwagę powyższej pozycji, chociaż teraz jestem zaciekawiona. Obawiam się konieczności skupienia, akurat tej umiejętności nie posiadam ☺
Zapowiada się ciekawa książka, będę musiała przeczytać;)
Witaj, ja również uwielbiam czytać książki :)Bardzo podoba mi się Twój blog, dlatego dodałem Cię do mojej listy blogów pod adresem firkat.pl
Zajrzyj jeżeli masz ochotę:)
Uwielbiam książki z tajemnicą w tle;)