„Może kiedyś przy Błękitnym
Księżycu, na nowo ułożymy skrzydlate baśnie naszego życia.”**
Księżycu, na nowo ułożymy skrzydlate baśnie naszego życia.”**
Alkoholizm jest chorobą, która może dotknąć każdego. Nieważne, bogaty, wykształcony czy biedny z ledwo skończonym gimnazjum, każdy może
stać się alkoholikiem pozbawionym własnej woli, wyniszcza organizm. Gorsze jest
jednak to, że nie tylko osoba pijąca cierpi, ale i jej najbliżsi. W takich przypadkach to dzieci najbardziej
cierpią, muszą szybciej dorosnąć, obserwować jak alkohol wyniszcza, zmienia
ojca lub matkę. Często w takich domach zaczyna występować przemoc psychiczna
jak i fizyczna, która na zawsze pozostawia ślad w człowieku oraz zmienia jego
życie na lepsze lub gorsze.
Takim właśnie dzieckiem była Barbara Zejer, teraz już czterdziestotrzyletnia
kobieta. Dowiedziała się, że jej ojciec umiera i jedzie do niego by spędzić z
nim te ostatnie chwile, przy okazji wraca do wspomnień. Jako kilkuletnia
dziewczynka została porzucona przez matkę, która wyjechała do Włoch. Od teraz
cały dom był na jej głowie, bo ojciec dzień w dzień pił i nie przejmował się
tym, że jego córce może czegoś brakować oraz tym, że potrzebuje okazywania
uczuć. Przez to jakie miała dzieciństwo kobieta niezbyt radzi sobie w życiu
prywatnym i wie, że będzie tak dopóki nie upora się z przeszłością. Nie jest to
takie łatwe zwłaszcza gdy zaczyna rozumieć powód picia ojca. Czy to czego się
dowiaduje zniszczy to co zaczyna się dziać dobrego w jej życiu? Czy wybaczy
tym, którzy powinni być dla niej oparciem, a ją zawiedli?
kobieta. Dowiedziała się, że jej ojciec umiera i jedzie do niego by spędzić z
nim te ostatnie chwile, przy okazji wraca do wspomnień. Jako kilkuletnia
dziewczynka została porzucona przez matkę, która wyjechała do Włoch. Od teraz
cały dom był na jej głowie, bo ojciec dzień w dzień pił i nie przejmował się
tym, że jego córce może czegoś brakować oraz tym, że potrzebuje okazywania
uczuć. Przez to jakie miała dzieciństwo kobieta niezbyt radzi sobie w życiu
prywatnym i wie, że będzie tak dopóki nie upora się z przeszłością. Nie jest to
takie łatwe zwłaszcza gdy zaczyna rozumieć powód picia ojca. Czy to czego się
dowiaduje zniszczy to co zaczyna się dziać dobrego w jej życiu? Czy wybaczy
tym, którzy powinni być dla niej oparciem, a ją zawiedli?
Gdy tylko zobaczyłam opis tej książki byłam pewna, że jej
treść we mnie mocno uderzy i to z wielu powodów. Przyznaję, że trochę się jej
bałam ze względu na problem, który porusza, ale również fakt, że twórczość pani
Enerlich nie zawsze do końca do mnie przemawia mimo tego, że podoba mi się to
jak pisze.
treść we mnie mocno uderzy i to z wielu powodów. Przyznaję, że trochę się jej
bałam ze względu na problem, który porusza, ale również fakt, że twórczość pani
Enerlich nie zawsze do końca do mnie przemawia mimo tego, że podoba mi się to
jak pisze.
Trudno jest mówić o jakimkolwiek ocenianiu w takich
sprawach ponieważ każdy inaczej sobie radzi z tym co się dzieje w jego życiu.
Jedni potrafią ocenić, że to co się dzieje z rodzicem nie jest ich winą i
potrafią w porę się odciąć, by móc żyć normalnie. Inni z kolei często szukają
winy w sobie i w jakiś sposób uzależniają się od chorego. Przejmują rolę
opiekuna i zajmują się domem, znosząc wszystkie przykrości, które ich
spotykają. W przypadku tej pozycji autorka ukazała postać, która początkowo
wbrew własnej woli musiała nauczyć się robić sobie jedzenie i dbać o porządek
oraz czystość. Musiała też patrzeć jak ojciec codziennie przychodził pijany.
Bohaterka już później nie mogła wyplątać się z tego błędnego koła i choć
odchodziła zawsze wracała by ponownie się rozczarować. Wydarzenia z dzieciństwa
mocno się na niej odcisnęły i nie bardzo potrafi sobie radzić w życiu osobistym
z uczuciami.
sprawach ponieważ każdy inaczej sobie radzi z tym co się dzieje w jego życiu.
Jedni potrafią ocenić, że to co się dzieje z rodzicem nie jest ich winą i
potrafią w porę się odciąć, by móc żyć normalnie. Inni z kolei często szukają
winy w sobie i w jakiś sposób uzależniają się od chorego. Przejmują rolę
opiekuna i zajmują się domem, znosząc wszystkie przykrości, które ich
spotykają. W przypadku tej pozycji autorka ukazała postać, która początkowo
wbrew własnej woli musiała nauczyć się robić sobie jedzenie i dbać o porządek
oraz czystość. Musiała też patrzeć jak ojciec codziennie przychodził pijany.
Bohaterka już później nie mogła wyplątać się z tego błędnego koła i choć
odchodziła zawsze wracała by ponownie się rozczarować. Wydarzenia z dzieciństwa
mocno się na niej odcisnęły i nie bardzo potrafi sobie radzić w życiu osobistym
z uczuciami.
Katarzyna Enerlich stworzyła bardzo realistyczne postacie
nadając im cechy i charakter ludzi, którzy istnieją naprawdę. A co ważniejsze w
bardzo rzeczywisty sposób przedstawiła rodzinę, w której alkoholizm zatruł
życie choremu i jego rodzinie. Ukazała nie tylko rozterki dziecka, a później
kobiety cierpiącej na brak normalnego
dzieciństwa. Przedstawiła też obraz człowieka, który nie był na tyle silny i by
pogodzić się z tym co się stało, wolał się upić i zapomnieć na chwilę. Postacie
są niezwykle wyraziste i pełne sprzeczności przez co wywołują sprzeczne emocje,
a ich postępowanie zmusza do przemyśleń.
nadając im cechy i charakter ludzi, którzy istnieją naprawdę. A co ważniejsze w
bardzo rzeczywisty sposób przedstawiła rodzinę, w której alkoholizm zatruł
życie choremu i jego rodzinie. Ukazała nie tylko rozterki dziecka, a później
kobiety cierpiącej na brak normalnego
dzieciństwa. Przedstawiła też obraz człowieka, który nie był na tyle silny i by
pogodzić się z tym co się stało, wolał się upić i zapomnieć na chwilę. Postacie
są niezwykle wyraziste i pełne sprzeczności przez co wywołują sprzeczne emocje,
a ich postępowanie zmusza do przemyśleń.
Tak jak się spodziewałam, odebrałam książkę bardzo
osobiście i wywołała ona we mnie masę sprzecznych emocji. Irytowało mnie to, że
Barbara tkwiła w tej matni, a zarazem potrafiłam to zrozumieć. Bo wbrew pozorom
odcięcie się nie jest takie proste, szczególnie gdy niema się wsparcia, kogoś
kto pokaże właściwą drogę i będzie w trudnych chwilach. Książkę mimo małej
ilości stron czytało się wolno, ale nie dlatego, że była nudna, ale dlatego, że
była pełna emocji, których nie da się ogarnąć na raz. Historię czyta się z
pełnym zaangażowaniem i szerokim wachlarzem emocji. Temat alkoholizmu został
tutaj rozebrany na czynniki pierwsze i opisany w całości bez jakiś ubarwień czy
prób złagodzenia. Enerlich przedstawiła brutalną prawdę.
osobiście i wywołała ona we mnie masę sprzecznych emocji. Irytowało mnie to, że
Barbara tkwiła w tej matni, a zarazem potrafiłam to zrozumieć. Bo wbrew pozorom
odcięcie się nie jest takie proste, szczególnie gdy niema się wsparcia, kogoś
kto pokaże właściwą drogę i będzie w trudnych chwilach. Książkę mimo małej
ilości stron czytało się wolno, ale nie dlatego, że była nudna, ale dlatego, że
była pełna emocji, których nie da się ogarnąć na raz. Historię czyta się z
pełnym zaangażowaniem i szerokim wachlarzem emocji. Temat alkoholizmu został
tutaj rozebrany na czynniki pierwsze i opisany w całości bez jakiś ubarwień czy
prób złagodzenia. Enerlich przedstawiła brutalną prawdę.
„Kiedyś przy Błękitnym Księżycu” to książka poruszająca
jeden z trudniejszych tematów, który mimo częstotliwości występowania nadal
jest trudny i wstydliwy dla samych zainteresowanych. Próba pogodzenia się z tym
co było, opisana tak dobrze znanym stylem pisania autorki. Książka trudna, w
pewien sposób brutalna, ale naprawdę warta przeczytania.
jeden z trudniejszych tematów, który mimo częstotliwości występowania nadal
jest trudny i wstydliwy dla samych zainteresowanych. Próba pogodzenia się z tym
co było, opisana tak dobrze znanym stylem pisania autorki. Książka trudna, w
pewien sposób brutalna, ale naprawdę warta przeczytania.
*str. 164
**str. 8
Autor: Katarzyna Enerlich
Tytuł: Kiedyś przy Błękitnym Księżycu
Wydawnictwo: MG
Rok wydania: czerwiec 2011
Liczba stron:
288
288
Wreszcie mogę powiedzieć, że znam książkę pani Enerlich, bo nie tak dawno temu czytałam "Prowincję pełną smaków", ale ona była chyba zupełnie inna niż ta tutaj – zdecydowanie bardziej lekka. "Kiedyś przy Błękitnym Księżycu" porusza zdecydowanie trudniejszą tematykę, jestem bardzo zainteresowana tą książką 🙂
Temat alkoholizmu jest mi bardzo dobrze znany, może z ciekawości przeczytam.
Pierwszy raz słyszę o tej książce, ale czuję się zachęcona. Alkoholizm to trudny temat. Chętnie się dowiem, jak go przedstawiła autorka.
Nie ma żadnych pozorów 🙂 Odcięcie się od przeszłości jest praktycznie nie możliwe. Trzeba się z nią pogodzić, zaakceptować, wyciągnąć naukę i wybaczyć. Sobie, ludziom, rodzicom. To zbyt ciężki bagaż, by ciągnąć go ze sobą.
Nie znam tej książki, ale chętnie przeczytam.
bardzo interesuje mnie ta tematyka i książka czeka już na półce na swoją kolej 🙂
Z autorką bardzo chciałabym się zapoznać. Chętnie sięgam po takie emocjonalne książki, więc tę na pewno przeczytam. Tym bardziej, że wiele dobrego słyszałam o samej autorce jak i jej książkach..
Katarzyna Enerlich ma wyjątkowy dar piania. Potrafi porwać i zanurzać się w treści płynąc z prądem.
Jakoś nie mogę się przekonać do tej autorki.
Myślę, że do tej książki nie podejdę tak bardzo emocjonalnie, chociaż Twoja recenzja mnie zaciekawiła. Mam nadzieję, ze udami się kiedyś przeczytać tą książkę.
Książka porusza problemy bliskie większości ludzi. Lubię czytać o realistycznych problemach, powieści wciągaja mnie i na długo pozostają w pamięci
Mam styczność z alkoholizmem, więc znam problem… może kiedyś wpadnie mi w ręce, to czytnę