Wdrapię się wyżej niż skała aby napotkać słowa – wypowiedziane przez wiatr i wyśpiewane przez morze.*

Dzieci myślą inaczej niż dorośli. Dla nich wszystko jest prostsze, nie komplikują wydumanymi domysłami i analizowaniem. Tłumaczą sobie świat po swojemu. Próbują zrozumieć własne braki i emocje dorosłych wywołane tym stanem. Starają się pojąć, czemu świat jest niedoskonały.

Zarys fabuły

Emilio to mały chłopiec, który nie słyszy od urodzenia. Nie ma łatwego życia, dla większości osób jest „wybrakowanym” dzieckiem. Nawet „stary” potrafi się z niego śmiać i wytykać mu, że jest głupi. Jedynie trochę miłości i zrozumienia otrzymuje od matki oraz starego sklepikarza Javiera. Szczególnie dobry kontakt ma z mężczyzną. Rozumie on chłopca, jest wobec niego cierpliwy, obdarza ciepłem i chęcią pokazania świata. To dzięki Javierowi Emilio pomimo głuchoty „słyszy” szum morza. Dzięki niemu jest mu lżej, ale los bywa przewrotny i nic nie może wiecznie trwać. Co jeszcze czeka chłopca i jak sobie z tym poradzi?

Szczerze mówiąc, nie wiem, jak Morze ciche trafiło na moją półkę i według wielu będzie uważane już za stare. Książkę wydano w 2017 roku, a ja niedawno wyszperałam ją z czeluści regału. Niby dla dzieci, ale coś mnie tknęło i najpierw sama się z nią zapoznałam. Jakie są moje wrażenia?

Moje przemyślenia

Morze ciche jest skierowane do dzieci od 6 do 14 roku życia. Muszę przyznać, że mam z tym pewien problem, bo jest to książka bardzo metaforyczna i trudna. W sensie wiecie, czytelnicy w tym wieku mogą mieć spory problem ze zrozumieniem, tego, co Van Haele Jaroen pragnie przekazać. Autor chce pokazać tutaj, jak różne jest myślenie dziecka i dorosłego, ale wydaje mi się, że trzeba pamiętać, iż nie każdy młody czytelnik może tak artystycznie, czy poetycko patrzeć na świat. Poruszony został tutaj temat akceptacji dziecka niepełnosprawnego. Pokazanie, jak różnie reagują ludzie i jak takie dziecko może się czuć. Jak każdy czuję potrzebę bycia kochanym, akceptowanym przez otoczenie i samego siebie. Tego drugiego może niestety początkowo nauczyć tylko dorosły. Zaznacza siłę odrzucenia przez społeczeństwo, bo górę bierze dyskryminacja, brak akceptacji czy strach przed innością.

Bohaterowie

Van Haele Jaroen na zaledwie 80 stronach i przy pomocy niewielu zdań stworzył sporą ilość postaci. Zadbał o to, by każdy był inny i pokazywał większość reakcji ludzi przebywających z niesłyszącą osobą. Co ważniejsze, opisał, co czuje taka osoba. Jak straszna może być cisza, jak boli odrzucenie przez najbliższych i o ile trudniejsze stają się czasem proste rzeczy. Czułam jego osamotnienie, brak wiary w siebie, żal, smutek, ale i radość oraz miłość.

Moja opinia

Rozumiem, co chciał przekazać Van Haele Jaroen, trafiło to do mnie i poruszyło moje serce. Morze ciche daje do myślenia, zatrzymuje nas w pół kroku i pozwala chociaż trochę zajrzeć do świata osoby niesłyszącej, zobaczyć jak to jest. Z czym muszą się zmagać i ile ich omija. Nie ma tu dużo treści, tekst jest dość duży, ale to, co ukryte pomiędzy słowami mówi dużo więcej. Klimatu książce dodają przepiękne ilustracje autorstwa Sabien Clement. Będę jednak upierać się, że to pozycja dla nieco starszych dzieci. Nie przeczę oczywiście, że i docelowi odbiorcy jej nie zrozumieją. Myślę, że to zależy od stopnia dojrzałości i tego, jak emocjonalne jest dziecko.

Podsumowanie

Morze ciche oczarowało mnie swoim klimatem i przekazem. Skłoniło do powolnego czytania i wyłapywania tych ukrytych niuansów. Myślę, że warto mieć ten tytuł na półce i w pewnym momencie podsunąć młodemu czytelnikowi. Za pierwszym razem najwyżej doceni rozrywkowe plusy książki, a po więcej wróci do niego w odpowiednim dla siebie czasie.

Autor: Van Haele Jaroen
Tytuł: Morze Ciche
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Wydanie: II
Data wydania: 2017-02-08
Kategoria: lit. dziecięca
ISBN: 9788310112545
Liczba stron: 80
Ocena: 6/10