Wszyscy chcemy być wolni i w sumie mamy do tego prawo. Jeśli tylko nie robimy tym nikomu krzywdy, powinniśmy móc robić co, gdzie i jak chcemy. Wolność wyboru jest dla nas czymś oczywistym, ale były czasy, gdy nie każdy człowiek miał takie możliwości, a my często nie zdając sobie z tego sprawy, chcemy to odbierać zwierzętom, by je podziwiać. Czy mamy do tego prawo?

Zarys fabuły

Lulu nadal czeka na uwolnienie taty z więzienia i coraz lepiej czuje się na farmie Mary. Prawniczka pomaga nie tylko jej, ale walczy też o prawa czarnoskórych żyjących w RPA. Rasizm niestety nadal ma się dobrze i ci, którzy się temu sprzeciwiają, są w ogromnym niebezpieczeństwie. I to takie, które zbliża się do mieszkańców farmy wielkimi krokami. Lulu nadal też robi wszystko, by osiągnąć swój cel i zabrać lwiątko do Włoch, by zająć się jego tresurą. Tylko czy to nadal dobry pomysł?

Na trzeci i ostatni tom przyszło nam trochę czekać. Biała lwica ma zakończyć wszystkie wątki oraz dać upragnione odpowiedzi. Czy było warto tyle czekać i jak ostatecznie oceniam całą serię?

Słów kilka o szacie graficznej

Tak jak poprzednie wydania, tak i te jest staranne. Twarda oprawa, ślizgi papier no i cudowna okładka. Jakby kadr wyjęty z Afrykańskich krajobrazów i to taki w Disneyowskim klimacie. Muszę przyznać, że oprawa graficzna wszystkich trzech tomów jest rewelacyjna i pięknie prezentuje się razem. Nie inaczej jest ze środkiem, bo Aurélie Neyret po ocenie pokazała, na co ją stać. Polubiłam jej prace już przy Pamiętnikach Wisienki, a przy okazji tej serii utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że to ilustratorka, która ma niesamowity talent. Zachwyca kreską oraz dbałością o każdy możliwy detal. Na rysunkach nie widać tylko miejsca oraz postacie. My dostrzegamy każdą różnicę, ruch, emocje, powiew wiatru, różnice w wyglądzie. Ilustratorka potrafi na swoich pracach ukazać piękno miejsca akcji, bawi się nie tylko kolorami, ale i światłocieniem. Sprawia to, że trudno oderwać wzrok od tych kadrów.

Moje wrażenia

Nie da się nie zauważyć, że z tomu na tom w Lulu zachodzi zmiana, spowodowana przeżyciami i tym, co dostrzega, obserwując świat. Jest w niej te nieświadome myślenie, że każdy człowiek jest sobie równy i trudno jej zrozumieć, że jedni traktują drugich gorzej z powodu innego koloru skóry. To też ważny głos w uświadamianiu, by dążyć do spełniania marzeń i jak cenna jest wolność. Dążyła do naprawy czegoś, co znała, bo to było całe jej życie, ale ujrzenie wszystkiego z innej perspektywy dużo jej uświadomiło. Trudno tutaj mówić o jakichś zwrotach akcji, ale z pewnością nie ma mowy o nudzie. W tej powieści graficznej scenarzyści stawiają na emocje, na tematy do przemyśleń i ukryte wartości.

Na zakończenie

Biała lwica to naprawdę bardzo dobry finał, który wszystko zamyka i daje nadzieję oraz chwyta za serce. Nadal uważam, że to historia dla dzieci już bardziej świadomych, bo porusza tematy trudne i bolesne. Dyskryminacja rasowa, złe traktowanie i więzienie zwierząt oraz ich tresura. Nie jest łatwo o tym mówić ogólnie, a co dopiero dziecku. W końcu tu chodzi o pokazanie tego, co jest źle, chciałoby się to ująć jakoś delikatniej, ale czasem tylko taki dosadny przekaz, jakie to niewłaściwe. Osobiście uważam, że seria jest świetna, zachwyca warstwą graficzną, ale i tym, co za sobą niesie. Opowiada, jak ważne jest postępować właściwie i w zgodzie z samym sobą.

Biała lwica, jak i poprzednie tomy to seria, na którą warto zwrócić uwagę. Nie tylko porusza ważne tematy, ale też zachwyca cudownymi ilustracjami, przygodami i pięknem przyjaźni. My polecamy z czystym sumieniem.

Scenariusz: Charlotte Girard, Jean-Marie Omont
Rysunki: Aurélie Neyret
Tłumaczenie: Maria Mosiewicz
Tytuł: Biała lwica
Tytuł oryginału: La lionne blanche
Wydawnictwo: Egmont
Wydanie: I
Data wydania: 2024-01-31
Kategoria: lit. dziecięca
ISBN: 9788328161061
Liczba stron: 72

Lulu i Nelson
Kierunek Afryka | Królestwo lwów | Biała lwica