„Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej,
niż rozsypać.”*
niż rozsypać.”*
Gdywszyscy oczekują od ciebie siły, wytrwałości i tego, że zrobisz wszystko co ci
każą, a ty masz tylko ochotę zwinąć się w kłębek i zapomnieć o całym świecie,
nic nie jest proste. Każdy ruch i decyzja jest wysiłkiem, bo wszystko co miałaś
zostało ci odebrane, nawet serce i uczucia. Pozostała tylko nadzieja, która
czasem może nie wystarczyć…
Po
ostatnich Igrzyskach Katniss trafia do Trzynastego Dystryktu gdzie natychmiast
zostaje przewieziona do szpitala, po tym co
przeżyła dziewczyna się załamała. Nie pomaga jej świadomość, że Peeta
został uwięziony przez Kapitol i znając życie torturowany. Po kilkunastu
tygodniach dziewczyna dochodzi do siebie, ale jej chwila umiarkowanego spokoju
nie trwa długo. Wielkimi krokami zbliża się walka o wolność, ale potrzebny jest
przywódca, ktoś kto będzie kojarzył się z buntem, odwagą i samozaparciem. Tym
kimś ma być ona – Katniss. Tylko czy podoła zadaniu, które jest trudne dla
dorosłego człowieka?
ostatnich Igrzyskach Katniss trafia do Trzynastego Dystryktu gdzie natychmiast
zostaje przewieziona do szpitala, po tym co
przeżyła dziewczyna się załamała. Nie pomaga jej świadomość, że Peeta
został uwięziony przez Kapitol i znając życie torturowany. Po kilkunastu
tygodniach dziewczyna dochodzi do siebie, ale jej chwila umiarkowanego spokoju
nie trwa długo. Wielkimi krokami zbliża się walka o wolność, ale potrzebny jest
przywódca, ktoś kto będzie kojarzył się z buntem, odwagą i samozaparciem. Tym
kimś ma być ona – Katniss. Tylko czy podoła zadaniu, które jest trudne dla
dorosłego człowieka?
Swego
czasu o serii Suzanne Collins było bardzo głośno, tak naprawdę to nadal jest,
tyle, że nie ma już wokół niej takiego szumu jak na samym początku. Początkowo
w ogóle mnie ona nie interesowała i dopiero dwa lata później zabrałam się za
jej czytanie. Byłam ciekawa czy rzeczywiście jest to taki fenomen, jak się
naczytałam. Pierwsze dwie części przeczytałam od razu, ale trzecia musiała
poczekać na swoją kolej kolejny rok.
czasu o serii Suzanne Collins było bardzo głośno, tak naprawdę to nadal jest,
tyle, że nie ma już wokół niej takiego szumu jak na samym początku. Początkowo
w ogóle mnie ona nie interesowała i dopiero dwa lata później zabrałam się za
jej czytanie. Byłam ciekawa czy rzeczywiście jest to taki fenomen, jak się
naczytałam. Pierwsze dwie części przeczytałam od razu, ale trzecia musiała
poczekać na swoją kolej kolejny rok.
O
ile pierwsza i druga część mi się podobała (choć zaznaczam, że nie uważam tej
trylogii za fenomen) o tyle ta mnie strasznie rozczarowała i zniechęciła. Wydaje
mi się, że Collins tworząc zakończenie robiła to na siłę i po łebkach. W
książce jest więcej opisów niż dialogów i akcji. Nie brak w niej logiki i
spójności, ale odczuwa się, że powieściopisarka na siłę chce zrobić tę część
jeszcze lepszą, bardziej emocjonującą. W dalszym ciągu zachwycają opisy miejsc,
którym naprawdę nie ma czego zrzucić. Niestety brak akcji jest bardzo odczuwalny,
mało kiedy coś się dzieje, przez większość książki, a końcówka, choć bardziej
dynamiczna, nie wyróżnia się niczym specjalnym. O bohaterach mogę jedynie
powiedzieć, że byli na tyle nijacy, że od momentu gdy ją czytałam do teraz mam
jakieś mgliste wspomnienia z nimi związane.
ile pierwsza i druga część mi się podobała (choć zaznaczam, że nie uważam tej
trylogii za fenomen) o tyle ta mnie strasznie rozczarowała i zniechęciła. Wydaje
mi się, że Collins tworząc zakończenie robiła to na siłę i po łebkach. W
książce jest więcej opisów niż dialogów i akcji. Nie brak w niej logiki i
spójności, ale odczuwa się, że powieściopisarka na siłę chce zrobić tę część
jeszcze lepszą, bardziej emocjonującą. W dalszym ciągu zachwycają opisy miejsc,
którym naprawdę nie ma czego zrzucić. Niestety brak akcji jest bardzo odczuwalny,
mało kiedy coś się dzieje, przez większość książki, a końcówka, choć bardziej
dynamiczna, nie wyróżnia się niczym specjalnym. O bohaterach mogę jedynie
powiedzieć, że byli na tyle nijacy, że od momentu gdy ją czytałam do teraz mam
jakieś mgliste wspomnienia z nimi związane.
Nie
spodobała mi się ta książka, strasznie mi się dłużyła, a niektóre opisy z
premedytacją omijałam. Nie zżyłam się z bohaterami, nie wczułam w akcję.
Czytałam aby skończyć i mieć czyste sumienie, że nie porzuciłam książki w połowie.
Nie twierdze, że ta książka to jakiś badziew. Coś tam się w końcu dzieje, jakaś
akcja i emocje są, ale jak dla mnie to zdecydowanie za mało. Wystawiłam taką, a
nie inną ocenę za spójność wydarzeń i realistyczne opisy, bo tego nie zabrakło
i w tej części. Cieszę się, że to już
koniec, bo po kolejną część pewnie nigdy bym nie sięgnęła. Chciałabym napisać
coś więcej, ale tylko tyle przychodzi mi na myśl po takim czasie.
spodobała mi się ta książka, strasznie mi się dłużyła, a niektóre opisy z
premedytacją omijałam. Nie zżyłam się z bohaterami, nie wczułam w akcję.
Czytałam aby skończyć i mieć czyste sumienie, że nie porzuciłam książki w połowie.
Nie twierdze, że ta książka to jakiś badziew. Coś tam się w końcu dzieje, jakaś
akcja i emocje są, ale jak dla mnie to zdecydowanie za mało. Wystawiłam taką, a
nie inną ocenę za spójność wydarzeń i realistyczne opisy, bo tego nie zabrakło
i w tej części. Cieszę się, że to już
koniec, bo po kolejną część pewnie nigdy bym nie sięgnęła. Chciałabym napisać
coś więcej, ale tylko tyle przychodzi mi na myśl po takim czasie.
„Kosogłos”
to dla mnie najgorsza część trylogii. Wszystkie zarzuty wobec tej książki
wymieniłam powyżej także nie będę się powtarzać. Moim zdaniem „W pierścieniu
gnia mogłoby być bardziej rozbudowane i na nim się zakończyć. Ani nie polecam,
ani nie odradzam – ci co czytają serię i tak zapewne po nią sięgną, by poznać
zakończenie.
to dla mnie najgorsza część trylogii. Wszystkie zarzuty wobec tej książki
wymieniłam powyżej także nie będę się powtarzać. Moim zdaniem „W pierścieniu
gnia mogłoby być bardziej rozbudowane i na nim się zakończyć. Ani nie polecam,
ani nie odradzam – ci co czytają serię i tak zapewne po nią sięgną, by poznać
zakończenie.
*cytat pochodzi z „Kosogłos” S.
Collins
Collins
Autor: Suzanne
Collins
Collins
Tytuł: Kosogłos
Wydawnictwo: Media
Rodzina
Rodzina
Rok wydania: 10 listopada
2010
2010
Liczba
stron: 376
Igrzyska
śmierci:
śmierci:
Irena! Jeszcze nie czytałam tutaj u Ciebie tak krytycznej opinii..:D No ale skoro TY tak piszesz to na prawdę musi być słaba. No nic będę pamiętała,żeby dwie przeczytać a o zakończenie zapytam Ciebie:))
O rany! Jestem ciekawa tej serii, ale jakoś mi się już nie spieszy z nadrabianiem zaległości 😀
Moje wrażenie były zdecydowanie inne, myślę jednak że wszystko zależy od tego, czego od tej serii się oczekiwało. Natomiast główna bohaterka drażniła mnie przez wszystkie części jak mało kto. Za nic w świecie nie potrafiłabym z nią sympatyzować….
Właśnie czytam…Ech, jaka szkoda, że to już koniec…
Hmm nie wiem, czy uznałabym ją za najgorszą, na pewno była inna niż pozostałe, ale i tak uważam, że cała seria jest znakomita.
dla mnie kosogłos był najlepszą częścią z całej trylogii:)
Nie oceniłam "Kosogłosa" aż tak krytycznie jak Ty, ale również uważam, że był najsłabszy z serii 🙂 Mimo to ja jednak jestem w gronie osób, dla których IŚ to jakiś tam fenomen 😀
Mam w domu "Igrzyska śmierci", same superlatywy o nich słyszałam, ale nie mogę się zabrać do jej czytania:(
Jeszcze podczas fenomenu "Igrzysk…" kochałam wszystkie części i oczywiście film. Jednak z biegiem czasu odnoszę wrażenie podobne jak Ty. Może i jest to powieść wzruszająca, itd. ale brakuje w niej spójności, wyrazistych bohaterów. Jako powieść dla młodzieży… jest w porządku.
Nie zgodzę się. Mnie "Kosogłos" uwiódł i pochłonął całą moją uwagę. Czytałam z zapartym tchem, a kończąc, byłam jedynie rozczarowana brakiem wyraźnego happy endu. Ale zakończenie bardzo mi pasowało do całości.
A dla mnie najlepsza, ale o tym można przeczytać na moim blogu 🙂 Ale mało komu ta część się podobała, a ja lubię takie klimaty, więcej przemyśleń, rozczarowań, podejmowania nowych decyzji, niż ciągłą walkę na arenie.
A ja kocham całą trylogię! Wiem, że niektórzy nie byli zadowoleni z jej zakończenia, ale ja do tego grona nie należę;D
A dla mnie wręcz przeciwnie – to najlepsza część – jeszcze przy żadnej książce nie czułam takich emocji.
Cała trylogia przede mną 🙂
I mnie ostatnia część odrobinę rozczarowała :/ Nie ma w niej takiego zaskoczenia, takiej emocji jak w dwóch poprzednich
Niestety jeszcze nie czytałam, chociaż od ponad roku już są te książki na półce… mojego brata 🙂 Kupiłam mu je na urodziny.
Oj, a u mnie cały czas cała trylogia w jednym wielkim tomie czeka w kolejce już od maja i jakoś nie mogę się przemóc 😉
Swoją drogą zaczynam pisać bloga o książkach, może wpadniesz, napiszesz jakieś sugestie na temat moich pierwszych postów 🙂 Dobre rady i krytyka zawsze mile widziana 😛
http://pozeram-ksiazki.blogspot.com/
zapraszam!
Ja tak samo uważam, ze jest to najgorsza część trylogii :/ Najbardziej podobała mi się pierwsza część i książkowo, i filmowo 🙂