Wyobraź sobie, że odebrano ci część wspomnień, nie pamiętasz niektórych ludzi, tego kim dla ciebie byli, co robili i jakie były twoje uczucia wobec nich. Wyobraź sobie, że jesteś w niebezpieczeństwie, bo wiesz coś czego nie powinnaś wiedzieć i musisz ciągle uciekać. Wyobraź sobie, że czujesz ogromny strach przed złapaniem, bo jeśli to się stanie… to będzie twój koniec.

Na świecie nadal trwa epidemia samobójstw, zarażeni trafiają do Programu, który w niekonwencjonalny sposób leczył chorych. Uważali, że usuwając zarażone wspomnienia ratują ludzi, nawet jeśli w ten sposób całkowicie się ich zmienia. W macki programu wpadli też Sloane i James, którzy przed kuracją byli parą. Po leczeniu ich drogi nigdy więcej miały się nie zetknąć, ale spotykają się i czują, że coś między nimi iskrzy. By móc być razem muszą uciekać i dołączyć do buntowników. Nigdzie nie są bezpieczni, żyją w ciągłym strachu, że w końcu Program ich dopadnie i nie mają pojęcia komu ufać ponieważ wszyscy kłamią. Jaki będzie finał tej ucieczki?

Kuracja samobójców musiała odczekać swoje bym w końcu sięgnęła po drugi tom serii. Nie wiem czemu, ale coś mnie zniechęcało do czytania, a podjęte próby przełamania tego uczucia kończyły się fiaskiem po kilku stronach. W końcu jednak się zawzięłam i mam tę część już za sobą. Jakie odczucia mam względem niej?

Program sprawił, że stali się innymi ludźmi. Uleczył ich, a równocześnie zniszczył. *

Pamiętam, że Plaga samobójców pomimo kilku potknięć była ciekawym wprowadzeniem do serii. Brakowało mi w niej kilku ważnych informacji i liczyłam, że uzyskam je w Kuracji samobójców. I pod tym względem jestem zadowolona, bo otrzymałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Wiem już co zapoczątkowało epidemię, jakimi zasadami kieruje się Program i jak działa. W tej części Suzanne Young nie skupia się też już tak bardzo na wątku romansowym, tylko równoważy go z ucieczką, buntem, dążeniem do prawdy i walką o wolność i powrót do normalności. W tym tomie dziej się dużo, szybko i zaskakująco. Na jaw wychodzą matactwa Programu, wszystkie kłamstwa i tajemnice. Czasem jednak coś zgrzytało, zwalniało i troszeczkę męczyło. Niemniej autorka poruszyła w powieści tematy nad którymi warto się zastanawiać, zwrócić na nie uwagę, bo nie są tylko jej wymysłem a czymś rzeczywistym.

Bohaterowie. Mam z nimi niemały problem, bo z jednej strony ich charakterystyka jest bez zarzutu, ale z drugiej nie potrafiłam się z nimi zżyć, ale nie byli mi obojętni, a na pewno nie to w jakiej sytuacji się znaleźli. Postacie są różnorodne, potrafią zaskoczyć, sprawić, że odnosi się wrażenie iż już je poznaliśmy a za chwilę na jaw wychodzą kłamstwa, ukryte działania. Najbardziej podobało mi się w nich to, że nawet ja, jako czytelnik, nie byłam w stanie odkryć prawdziwych twarzy poszczególnych osób i komu można zaufać.

Muszę przyznać, że po Kuracji samobójców spodziewałam się czegoś więcej niż zaserwowała autorka w pierwszym tomie, ale niestety nie bardzo jej to wyszło. Co prawda wyjaśniła wszystko, zadbała o to by cały czas coś się działo i zbyt szybko nie odkryć wszystkiego, ale zabrakło mi emocji, poczucia więzi z bohaterami. Chociaż czytałam drugi tom z ciekawością i zainteresowaniem nie przeżywałam go, nie miałam poczucia, że jak najszybciej muszę poznać zakończenie. Kuracja samobójców jest dobra, cała historia ma potencjał, którego autorka niestety nie do końca wykorzystała.

Książka jest dobrą dystopią i jeśli tylko macie za sobą Plagę samobójców, to po ren tom warto sięgnąć chociażby dla poznania odpowiedzi na pojawiające się pytania w poprzedniczce. Drugi tom jest mniej ckliwy, więcej w nim akcji, niebezpieczeństwa, poczucia przytłoczenia tym jacy potrafią być ludzie.

A więc musiało upłynąć tyle czasu, musiałam doświadczyć tylu start, by uzmysłowić sobie w końcu, że liczy się tylko chwila obecna. Nie nasze wspomnienia, lecz to, co dzieje się teraz. *