Życie jest przewrotne, nie zawsze układa się tak jak byśmy tego chcieli, ale przy odpowiednim nastawieniu wszystko może się jakoś ułożyć. Trzeba jednak pamiętać, by podejmować właściwe decyzje i co ważniejsze, nie wolno zapominać, że nic nie jest pewne ani stałe, życie to zmiany, zwłaszcza jeśli nie dba się o to, co się posiada.

Stanton wraz ze swoją dziewczyną, Jenny, w młodym wieku zaliczyli wpadkę. Chłopak chciał jednak stanąć na wysokości zadania, poślubić ukochaną i zaopiekować się dzieckiem, ta jednak przekonała go, że ten musi wyjechać na studia, zdobyć wykształcenie i zadbać potem o ich przyszłość, a ona poczeka… Kilkanaście lat później Stanton jest świetnym prawnikiem, ale nadal w wielkim mieście, z dala od rodziny, żyjąc w wolnym związku z Jenny i w pełni korzystając tej wolności. Ma swój plan na życie i nie bierze pod uwagę, że coś mogłoby pójść nie po jego myśli, dlatego też z niedowierzaniem patrzy na zaproszenie na ślub swojej dziewczyny z… innym facetem. Po pierwszym szoku bierze swoją łóżkową przyjaciółkę i jedzie odzyskać ukochaną…

Emma Chase zdobyła moje serce pierwszym tomem Zaplątani. Wyśmienicie się bawiłam czytając tamten tytuł i do dziś mam do niego ogromny sentyment. Kolejne tomy miały swoje wzloty i upadki, ale miło się je czytało. Kiedy na naszym rynku pojawił się pierwszy tom nowej serii zatarłam ręce, zdobyłam i.. w końcu po długim czasie przeczytałam. Jak odebrałam Unieważnienie? Podobało mi się czy wręcz przeciwnie?

Czy ktoś mi może powiedzieć co się stało? Gdzie podziała się Emma Chase, którą znam z Tangled? Bo szczerze przyznam, że mam wrażenie jakby tę powieść pisała zupełnie inna osoba… Jestem ogromnie  zawiedziona. Coś co niby miało być pikantną komedią romantyczną okazało się czymś, co mnie w ogóle nie bawiło (no dobra, nawiązanie do Avengersów mnie rozbawiło) i szczerze mówiąc było na dość niskim poziomie. Pikantna? Pikantny to chyba był sos do mięsa z grilla gdy go robili… Naprawdę, żadna scena mnie nie poruszyła, nie wywołała rumieńców, nie sprawiła, że westchnęłam (no chyba, że liczy się wzdychanie z irytacji, tego nie jestem w stanie zliczyć). Romantyczna? No cóż…wręcz wiało tym romantyzmem, ale to tak mocno, że go z książki wywiało. Gdzie tam jest romantycznie? No gdzie?! Ta książka jest absurdalna, całkowicie oderwana od realności i moim zdaniem odbiega daleko od gatunku komedii romantycznej, gdzie pewna bajkowość jest do przyjęcia i wręcz wskazana. No i te zakończenie… aby tylko było, jakieś takie szybkie, bez emocji (tutaj jeszcze muszę dodać, że cała powieść nie wywołała we mnie żadnych emocji poza irytacją). No ale ok, Unieważnienie ma jakieś plusy. Zaskakujące, wiem. Powieść czyta się szybko, styl jest przyjemny w odbiorze, poboczni bohaterowie są bardzo fajni, no i Sherman – rottweiler Sofi – uwielbiam go.

Stanton… jak on mnie irytował! Wzbudził we mnie chyba wszystko, co najgorsze, ale serio, jakbym mogła dałabym mu w twarz. Nie mówię o tym, że korzystał z uroków wolnego związku, ale o tym jak się zachowywał. On nie myślał o innych, byle jemu wszystko grało i śpiewało. Samolubny pies ogrodnika! Dziewczynę olewa przez rok, ale jak ta chce sobie ułożyć życie z kimś innym, to pędzi przekonać ją by zmieniła zdanie, bo przecież on ją kocha i bla, bla, bla… Ok, kocha, chce ratować, ale po cholerę bierze przyjaciółkę do łóżka i się z nią pieprz.. no wiadomo co robi, kiedy tylko chce. Ahh, no tak, bo przecież ona może też sobie znaleźć kogoś w tym czasie… Serio?! No dziękuję za taką miłość… I chociaż Sofia też nie jest tu bez winy, to jej współczułam, nikt nie chce czuć się  jak nagroda pocieszenia, a tym w moim odczuciu była dla Stantona.

Nie wiem co jeszcze miałabym napisać, mogłabym wytykać dalej wszystkie niedociągnięcia, co mi się nie podobało, ale chyba już mi się nie chce. Jestem rozczarowana, bo liczyłam na coś co mnie rozbawi, co sprawi, że zapomnę o szarej codzienności. Niestety, dostałam publikację, którą w prawdzie szybko się czyta, ale nie pochłonęła mnie ona, nie zżyłam się z bohaterami i cieszyłam się, że nie muszę się z nią długo męczyć. Mówi się, że ważne, by książka wzbudzała w czytelniku jakiekolwiek emocje, nie jestem jednak pewna czy Emmie Chase chodziło właśnie o takie emocje. Z pewnością dam autorce jeszcze szansę, bo liczę, że to był wypadek przy pracy, o którym mam nadzieję szybko zapomnieć.

Ja Unieważnieniu już podziękuję. Przeczytałam, było znośnie, na pewno do tej pozycji nie powrócę, ale wiem, że zbiera ona i dobre oceny. Decyzję o przeczytaniu pozostawiam wam.