W całym naszym życiu spotykamy mnóstwo osób i to w przeróżnych sytuacjach. Jedni są tylko na chwilę, inni zostają na dłużej. Każdy jednak pozostawia w nas ślad, którego już nic nie wymaże. Szczególnie mocne są te stworzone przez najbliższe nam istoty. Przyjaciół będących z nami na dobre i złe, czasami wręcz odnalezionymi w tej chwili potrzeby poczucia, że nie jest się samemu.

Zarys fabuły

Jest gdzieś w świecie miasteczko z ulicą Zdrową. To tam znajduje się Szpital. Lubi on bardzo dzieci, chociaż te niezbyt za nim przepadają. Rozumie to jednak, bo kto by chciał przebywać często w miejscu, w którym się choruje. Niestety czasami muszą tam trafiać i ich jedyną radością jest regał z zabawkami. One, chociaż same po przejściach, rozumiały, że ich zadaniem jest rozweselić małych pacjentów i robiły co w ich mocy. Rozumiały też jednak małego Jeżyka, który nie rozumiał, czemu został porzucony przez jego przyjaciółkę. Wszystko się zmienia, gdy do szpitala trafia mały Piotruś i dostrzega Jeżyka zwanego od teraz Pajacykiem. Jak potoczą się ich dalsze losy?

Jeżyk zwany Pajacykiem to kolejna już książka pojawiająca się u mnie w ramach akcji #booktourubatorego. Tylko teraz z wędrującej książki miały również frajdę Potworki. Trudno mi jednak stwierdzić, które z nas większą, bo i ja uległam czarowi tej historii.

Słów kilka o szacie graficznej

W przypadku książek dla dzieci oczywistym jest dla mnie w pierwszej kolejności zwrócenie uwagi na ilustracje. I muszę przyznać, że Aleksandra Włodarczyk odprawiła tutaj prawdziwe czary. Już z okładki uśmiecha się do nas przeurocza maskotka, zerkając w stronę chłopca. Rozpoczynając czytanie czytelnik podziwia przepiękne prace artystki i zastanawia się, co połączy tę dwójkę z okładki. Kreska ilustratorki jest miła dla oka, tworzy ona świat widziany dziecięcym okiem i idealnie zgrywa się przy tym z tekstem.

Moje wrażenia

Alicja Podgrodzka tworząc Jeżyk zwany Pajacykiem, nie opisywała wymyślonej historii, tylko spisała prawdziwe wydarzenia. Autorka ma niezwykle lekki styl pisania i umiejętność trafiania do małych odbiorców. Poprzez tę opowieść stara się pomóc rodzicom oswoić dzieci, z tym że czasem boli i gdy chorujemy, musimy iść do szpitala. Między słowami pokazuje, że tylko tam możemy wyzdrowieć. Zaraz obok tego porusza temat przyjaźni i tego, jak ważna jest dla nas pewność, że mamy kogoś takiego obok siebie. Pokazuje, że prawdziwe więzy przetrwają nawet długą rozłąkę, a nadzieja daje siłę, by wierzyć, że będzie dobrze.

Na zakończenie

Jeżyk zwany Pajacykiem to bajka, którą odebrałam bardzo osobiście, bo jako dziecko przez długi czas więcej przebywałam w szpitalach niż w domu. Potworki też tego nie uniknęły, dlatego doskonale rozumieliśmy, co czuł Piotruś i inne dzieci. Autorka z wyczuciem opisała ich strach, smutki, rozżalenie i niepewność. Dawno nie miałam w rękach tak autentycznej i prawdziwej powieści dla dzieci. Jesteśmy zachwyceni jednakowo treścią, jak i wyglądem. Wszystko razem dostarcza całą masę emocji, a do tego bawi i niesie ze sobą ogromny przekaz. Warto marzyć i dążyć do ich spełnienia, odczuwanie różnych emocji nie jest niczym złym i zawsze trzeba mieć nadzieję.

Jeżyk zwany Pajacykiem to przepiękna opowieść o przyjaźni na dobre i złe, o miłości, odrzuceniu i pokonywaniu zdrowotnych przeszkód. Polecam wraz z Potworkami każdemu, bo i duży i mały czytelnik wyniesie z tej lektury coś wartościowego. No i przy tym świetnie spędzi czas, a może nawet i polecą mu łezki wzruszenia.

Autor: Alicja Podgrodzka
Ilustrator: Aleksandra Włodarczyk
Tytuł: Jeżyk zwany Pajacykiem
Wydawnictwo: terAPka
Wydanie: I
Data wydania: 2018-11-01
Kategoria: lit. dziecięca (3+)
ISBN: 9788395230707
Liczba stron: 60