„Przyroda
uporządkowała to w sposób znakomity. Jesienią niektóre rośliny trzeba
wykopać z ziemi, żeby wiosną zasadzić je znowu, inne należy osłonić przed
mrozem, aby przetrwały, jeszcze inne dadzą sobie radę, by z chwilą gdy
odpuszczą śniegi, zakwitnąć na naszych rabatach. Rośliny są jak ludzie,
Szymonie. Każda wymaga innego traktowania, innej opieki, innej miłości.
Na szczęście ludzie nie wymagają takiej opieki jak rośliny, chociaż
jeszcze do niedawna tak mi się wydawało. Zagubiłam w życiu wolę
walki, pozostała wola przetrwania. Do wiosny. I na tym się
przejechałam, przegrałam, Szymon. A teraz muszę wrócić do gry. Muszę
dla dzieci, dla przyszłości, a przede wszystkim – dla siebie.”
uporządkowała to w sposób znakomity. Jesienią niektóre rośliny trzeba
wykopać z ziemi, żeby wiosną zasadzić je znowu, inne należy osłonić przed
mrozem, aby przetrwały, jeszcze inne dadzą sobie radę, by z chwilą gdy
odpuszczą śniegi, zakwitnąć na naszych rabatach. Rośliny są jak ludzie,
Szymonie. Każda wymaga innego traktowania, innej opieki, innej miłości.
Na szczęście ludzie nie wymagają takiej opieki jak rośliny, chociaż
jeszcze do niedawna tak mi się wydawało. Zagubiłam w życiu wolę
walki, pozostała wola przetrwania. Do wiosny. I na tym się
przejechałam, przegrałam, Szymon. A teraz muszę wrócić do gry. Muszę
dla dzieci, dla przyszłości, a przede wszystkim – dla siebie.”
Zdradabliskiej osoby boli niemiłosiernie, zwłaszcza gdy żyjesz z nią kilkanaście lat
i wydaje ci się, że wszystko jest w porządku. Dzieci, dom, praca no i on. Ale
okazuje się, że to pozory szczęścia, że pod tą złudną powłoką wszystko się
psuje, że od dawna nic nie było tak jak być powinno. Niektórzy potrafią
wybaczyć i żyć dale, dać szansę, ale inni tego nie zapomną, bo to zbyt mocno
boli. Nie mogą zrozumieć czemu akurat oni. Czemu los ich tak doświadcza i jaki
ma w tym cel?
Marta
to czterdziestopięcioletnia kobieta, która ma dwójkę dzieci i jest świeżo po
rozwodzie. W jej małżeństwie od dawna coś się psuło, ale dopiero zdrada
otworzyła jej na dobre oczy. Dodatkowo czuję się wykorzystywana przez własną
matkę i siostrę, ta pierwsza domaga się stałej uwagi i co rusz wymyśla jakieś
choroby, druga zaś jest zapatrzona w siebie, uważa, że Marta musi być zawsze do
ich dyspozycji i nie muszą jej o nic pytać. Kobieta po rozwodzie cierpi, ale z
czasem dociera do niej, że może zmienić swoje życie. Zaczyna sprzeciwiać się poczynaniom
rodziny i dbać o siebie, planuje też wycieczkę do Grecji wraz z dziećmi. W
poszukiwaniu informacji loguje się na pewnym forum i tam poznaje Szymona, który
od tej pory staje się powoli jej powiernikiem, motywuje ją do działania i
sprawia, że zaczyna w siebie wierzyć. Sygnalizuje również, że liczy na coś
więcej, ale równocześnie odwleka spotkanie w realnym świecie. Kim jest ten
tajemniczy mężczyzna i czego tak naprawdę oczekuje od Marty?
to czterdziestopięcioletnia kobieta, która ma dwójkę dzieci i jest świeżo po
rozwodzie. W jej małżeństwie od dawna coś się psuło, ale dopiero zdrada
otworzyła jej na dobre oczy. Dodatkowo czuję się wykorzystywana przez własną
matkę i siostrę, ta pierwsza domaga się stałej uwagi i co rusz wymyśla jakieś
choroby, druga zaś jest zapatrzona w siebie, uważa, że Marta musi być zawsze do
ich dyspozycji i nie muszą jej o nic pytać. Kobieta po rozwodzie cierpi, ale z
czasem dociera do niej, że może zmienić swoje życie. Zaczyna sprzeciwiać się poczynaniom
rodziny i dbać o siebie, planuje też wycieczkę do Grecji wraz z dziećmi. W
poszukiwaniu informacji loguje się na pewnym forum i tam poznaje Szymona, który
od tej pory staje się powoli jej powiernikiem, motywuje ją do działania i
sprawia, że zaczyna w siebie wierzyć. Sygnalizuje również, że liczy na coś
więcej, ale równocześnie odwleka spotkanie w realnym świecie. Kim jest ten
tajemniczy mężczyzna i czego tak naprawdę oczekuje od Marty?
Gdy
przeczytałam notę wydawcy od razu poczułam, że chcę przeczytać tę książkę. Co
prawda wiedziałam, że powieść nie zaskoczy mnie niczym nowym, ale akurat wtedy
potrzebowałam takiej lekkiej, niezobowiązującej lektury. Czy książka sprostała
moim oczekiwaniom i zapewniła mi potrzebnej rozrywki?
przeczytałam notę wydawcy od razu poczułam, że chcę przeczytać tę książkę. Co
prawda wiedziałam, że powieść nie zaskoczy mnie niczym nowym, ale akurat wtedy
potrzebowałam takiej lekkiej, niezobowiązującej lektury. Czy książka sprostała
moim oczekiwaniom i zapewniła mi potrzebnej rozrywki?
Anna
Karpińska nie zaskoczyła mnie niczym w swojej powieści. Choć opis zapowiadał
ciekawą powieść okazała się być przeciętna i nazbyt przewidywalna.
Spostrzegawczy i domyślny czytelnik szybko domyśli się kim jest tajemniczy
Szymon. No ale przyznać muszę, że fabuła jest dobrze wymyślona i przemyślana,
tworzy logiczną i spójną całość. Akcja co prawda toczy się powoli i nawet
trochę nuży, pojawiają się też wypowiedzi, które irytują. Autorka w swojej
powieści nie skupia się tylko na jednym temacie, ale opisuje również kilka innych
i to bardzo szczegółowo. Zapewni też Marcie trochę niebezpieczeństwa i wplącze
w przemyt pewnej rzeczy.
Karpińska nie zaskoczyła mnie niczym w swojej powieści. Choć opis zapowiadał
ciekawą powieść okazała się być przeciętna i nazbyt przewidywalna.
Spostrzegawczy i domyślny czytelnik szybko domyśli się kim jest tajemniczy
Szymon. No ale przyznać muszę, że fabuła jest dobrze wymyślona i przemyślana,
tworzy logiczną i spójną całość. Akcja co prawda toczy się powoli i nawet
trochę nuży, pojawiają się też wypowiedzi, które irytują. Autorka w swojej
powieści nie skupia się tylko na jednym temacie, ale opisuje również kilka innych
i to bardzo szczegółowo. Zapewni też Marcie trochę niebezpieczeństwa i wplącze
w przemyt pewnej rzeczy.
Powieściopisarka
ciekawie opisała stosunki rodzinne Marty oraz wgłębiła się w jej emocje. Główna
bohaterka denerwowała mnie trochę swoim brakiem asertywności, ale na szczęście
z biegiem czasu uczy się jej coraz bardziej. Kobieta potrzebowała jakiegoś
bodźca by zrozumieć, że nie musi spełniać wszystkich zachcianek innych osób i
ma prawo do szczęścia. Jeśli chodzi o Roberta jest jednym z tych, którzy doceniają
coś gdy coś stracą. Początkowo nie bardzo go lubiłam, ale z czasem, mimowolnie
to się zmieniło, on się zmienił. Nikt nie jest ideałem, ale nie wszyscy byli by
gotowi zrobić to co on by odzyskać co stracił – przyznaję zaimponował mi tym.
Matce i siostrze Marty mogłabym poświęcić osobny akapit, ale bym się tylko
zdenerwowała niepotrzebnie. Już dawno żadne postacie mnie tak nie irytowały jak
te dwie. Zapatrzone w siebie, uważające się za pępek świata kobiety. Według
nich każdy powinien robić jak sobie tego życzą, bo inaczej będzie źle.
ciekawie opisała stosunki rodzinne Marty oraz wgłębiła się w jej emocje. Główna
bohaterka denerwowała mnie trochę swoim brakiem asertywności, ale na szczęście
z biegiem czasu uczy się jej coraz bardziej. Kobieta potrzebowała jakiegoś
bodźca by zrozumieć, że nie musi spełniać wszystkich zachcianek innych osób i
ma prawo do szczęścia. Jeśli chodzi o Roberta jest jednym z tych, którzy doceniają
coś gdy coś stracą. Początkowo nie bardzo go lubiłam, ale z czasem, mimowolnie
to się zmieniło, on się zmienił. Nikt nie jest ideałem, ale nie wszyscy byli by
gotowi zrobić to co on by odzyskać co stracił – przyznaję zaimponował mi tym.
Matce i siostrze Marty mogłabym poświęcić osobny akapit, ale bym się tylko
zdenerwowała niepotrzebnie. Już dawno żadne postacie mnie tak nie irytowały jak
te dwie. Zapatrzone w siebie, uważające się za pępek świata kobiety. Według
nich każdy powinien robić jak sobie tego życzą, bo inaczej będzie źle.
Nie
miałam wielkich oczekiwań co do tej książki, ale mimo to trochę się
rozczarowałam. Mimo wszystko oczekiwałam jakiejś fajnej historii, która choć
troszeczkę mnie zaskoczy. Żałuję, że już w połowie tknęło mnie jakie będzie
zakończenie i za nic mnie to przeczucie nie chciało opuścić. Jak się okazało
ani trochę się nie pomyliłam. No cóż. Historia sama w sobie jest ciekawa, ale
mi się dłużyła czasami. Myślę, że spokojnie można byłoby powycinać niektóre
fragmenty, a książka na niczym by nie straciła. Ciekawiły mnie losy Marty, ale
nie miałam czegoś takiego, że musiałam poznać ich zakończenie jak najszybciej.
Nie przeżywałam ich zbyt mocno, a i z bohaterami zbytnio się nie zżyłam, ot
książka na jeden raz. To druga książka w dorobku autorki i jest podobno lepsza,
kto wie, może kolejne będą jeszcze lepsze.
miałam wielkich oczekiwań co do tej książki, ale mimo to trochę się
rozczarowałam. Mimo wszystko oczekiwałam jakiejś fajnej historii, która choć
troszeczkę mnie zaskoczy. Żałuję, że już w połowie tknęło mnie jakie będzie
zakończenie i za nic mnie to przeczucie nie chciało opuścić. Jak się okazało
ani trochę się nie pomyliłam. No cóż. Historia sama w sobie jest ciekawa, ale
mi się dłużyła czasami. Myślę, że spokojnie można byłoby powycinać niektóre
fragmenty, a książka na niczym by nie straciła. Ciekawiły mnie losy Marty, ale
nie miałam czegoś takiego, że musiałam poznać ich zakończenie jak najszybciej.
Nie przeżywałam ich zbyt mocno, a i z bohaterami zbytnio się nie zżyłam, ot
książka na jeden raz. To druga książka w dorobku autorki i jest podobno lepsza,
kto wie, może kolejne będą jeszcze lepsze.
„Pozwól
się uwieść” jest książką przewidywalną, trochę tak jakby na siłę rozpisaną, ale
mimo wszystko uważam, że może znaleźć swoich fanów. Dla mnie jednak, jak na
obyczajówkę, romans, było za nudno, za mało emocji i akcji. Za mało wrażeń,
niestety.
się uwieść” jest książką przewidywalną, trochę tak jakby na siłę rozpisaną, ale
mimo wszystko uważam, że może znaleźć swoich fanów. Dla mnie jednak, jak na
obyczajówkę, romans, było za nudno, za mało emocji i akcji. Za mało wrażeń,
niestety.
*str. 79-80
Autor: AnnaKarpińska
Tytuł: Pozwól się
uwieść
uwieść
Wydawnictwo: Prószyński i
S-ka
S-ka
Rok wydania: 4 kwietnia
2013
2013
Liczba stron: 560 [e-book
456]
456]
Przeczytawszy Twoją recenzję mam wrażenie, że to już i było, a do tego tak mało wrażeń i emocji, więc raczej nie przeczytam.
Zaciekawiłaś mnie swoją recenzją 😀 I do tego taka piękna, subtelna okładka <3
Kolejny raz dzisiaj czytam opis fabuły i myślę: "tak! to coś dla mnie". Potem wczytuję się w opinię osoby, która lekturę ma już za sobą i nie wiem co ze sobą zrobić, bo dobry pomysł na książkę (choć niezbyt oryginalny) został zaprzepaszczony. No nic, pozostaje się z tą sprawą pogodzić i poszukać czegoś innego do poczytania 🙂
Żałuję, że książka nie wywarła na Tobie wrażenia. Początek recenzji był intrygujący, dlatego myślałam, że chętnie przeczytam! A teraz – sama nie wiem. Pozdrawiam serdecznie:)
Hmm… Chyba na razie sobie odpuszczę, skoro nie zrobiła na Tobie wrażenia. Dzięki za recenzję i pozdrawiam:)
Ma całkiem sporo stron i mogłabym się szybko znudzić, ale może kiedyś, kto wie 🙂 Jakoś ostatnio czytuję "mocniejszą" literaturę 😉 Pozdrawiam 🙂
Mieć małe oczekiwania i jeszcze się rozczarować – trochę kiepsko.
Mogłam ją wziąć do recenzji, ale chyba dobrze zrobiłam, że nie wzięłam. Nie za bardzo lubię gdy książki są przewidywalne.
Romans czy nie romans ale mnie nie zainteresował, choć recenzja majstersztyk 🙂
http://qltura.blogspot.com
Jak mawiali starożytni Rzymianie: nie zadowolisz wszystkich. Dla mnie druga książka Karpińskiej ( i opinie o niej) jest świetnym przykładem na to, jakiej literatury kobiety oczekują. Widuję opinie, że bohaterka jest zagubiona i mało asertywna. Tylko moje drogie Panie – a jakie jesteśmy my? jako mamy, żony, córki? Dokładnie takie same, nie dlatego że nie potrafimy, tylko z miłości. Moim zdaniem książka jest nietuzinkowa, nie jest to może romans z księciem na białym koniu, ale historia, która mogłaby się przydarzyć każdej z nas. Tylko czy my też dałybyśmy radę wyjść z pewnych schematów, w które wplątało nas życie? Osobiście polecam, nie mogłam się oderwać od czytania. Karpińska pokazuje jakie kobiety są naprawdę, a nie jak kreują je media. Czekam na kolejna odsłonę tej Autorki 🙂