„Każda
opowieść, nawet ta prawdziwa, ma swój koniec. Wymyślone historie mają swoje
konkretne zakończenia, ale najzabawniejsze w literaturze faktu jest to, że
życie biegnie dalej i podróż trwa nadal.”*
opowieść, nawet ta prawdziwa, ma swój koniec. Wymyślone historie mają swoje
konkretne zakończenia, ale najzabawniejsze w literaturze faktu jest to, że
życie biegnie dalej i podróż trwa nadal.”*
Dzieci wbrew
pozorom to bardzo sprytne i mądre istoty. W jakiś dziwny sposób wyczuwają, że
coś się dzieje, szczególnie gdy jest to coś złego. Wielka szkoda, że dorośli
nie zwracają na to uwagi, bo czasem już wystarczyło by zapowiedz nadchodzącej
tragedii.
pozorom to bardzo sprytne i mądre istoty. W jakiś dziwny sposób wyczuwają, że
coś się dzieje, szczególnie gdy jest to coś złego. Wielka szkoda, że dorośli
nie zwracają na to uwagi, bo czasem już wystarczyło by zapowiedz nadchodzącej
tragedii.
Melisa
Moore miała piętnaście lat gdy dowiedziała się, że jej ojciec jest seryjnym
mordercą. Jednak swoją historię opowiada już od wczesnego dzieciństwa, dokładniej
mówiąc od czasów, które pamięta. Jej rodzina na pozór wygląda normalnie: mama,
tata, młodsze rodzeństwo. Tylko, że to co z pozoru może wydawać się normalne
wcale nie musi takie być. Ojciec dziewczyny mimo, że kocha swoje dzieci i nie
da nikomu ich skrzywdzić potrafi być impulsywny i nieprzewidywalny. Z czasem
okazuje się czemu był taki inny w pewnych chwilach. Jak odkryta prawda wpłynie
na dalsze życie Melisy i jej rodzeństwa?
Moore miała piętnaście lat gdy dowiedziała się, że jej ojciec jest seryjnym
mordercą. Jednak swoją historię opowiada już od wczesnego dzieciństwa, dokładniej
mówiąc od czasów, które pamięta. Jej rodzina na pozór wygląda normalnie: mama,
tata, młodsze rodzeństwo. Tylko, że to co z pozoru może wydawać się normalne
wcale nie musi takie być. Ojciec dziewczyny mimo, że kocha swoje dzieci i nie
da nikomu ich skrzywdzić potrafi być impulsywny i nieprzewidywalny. Z czasem
okazuje się czemu był taki inny w pewnych chwilach. Jak odkryta prawda wpłynie
na dalsze życie Melisy i jej rodzeństwa?
Mam
mieszane odczucia względem tej publikacji. Z jednej trony była interesująca,
ale z drugiej nie tego się spodziewałam i chyba się trochę rozczarowałam.
Książek z literatury faktu nie oceniam, bo nie uważam, że powinnam to robić.
Nie można kogoś historii wstawić do skali i dać jej ocenę. Dla każdego jest
ważna i jedyna.
mieszane odczucia względem tej publikacji. Z jednej trony była interesująca,
ale z drugiej nie tego się spodziewałam i chyba się trochę rozczarowałam.
Książek z literatury faktu nie oceniam, bo nie uważam, że powinnam to robić.
Nie można kogoś historii wstawić do skali i dać jej ocenę. Dla każdego jest
ważna i jedyna.
W
trakcie czytania naszły mnie dwie myśli, które praktycznie do tej pory kołaczą
mi się o głowie. Pierwsza to fakt, że Melisa od dziecka podejrzewała, że coś
jest nie tak z jej ojcem, że jest
okrutny i sadystyczny (mówią o tym niejednok4rotnie sceny z opisami
maltretowanych zwierząt), a i tak był jej
„ukochanym tatusiem”. Gdy już później odkryła prawdę jej problemem było
to, że nie odcięła się od tego wszystkiego. Obarczała siebie winą jakby to ona
była morderczynią, a nie Happy Face Killer. Nie szukała pomocy i żadnej nie
uzyskała, a szkoda, bo może prędzej by sobie uświadomiła, że wszystko się
wydarzyło nie jest z jej winy. Bez tego potrzebowała mnóstwo czasu by dojść do
właściwych wniosków, przy czym też wiele przeszła z tego powodu. Drugą rzeczą,
która mi nie dawała spokoju była myśl, że temu wszystkiemu można było zapobiec.
Keitha od początku ujawniał swoje skłonności i jeśli jego rodzina wykazałaby
więcej zainteresowania i stanowczości względem tego człowieka wszystko mogłoby
wyglądać inaczej.
trakcie czytania naszły mnie dwie myśli, które praktycznie do tej pory kołaczą
mi się o głowie. Pierwsza to fakt, że Melisa od dziecka podejrzewała, że coś
jest nie tak z jej ojcem, że jest
okrutny i sadystyczny (mówią o tym niejednok4rotnie sceny z opisami
maltretowanych zwierząt), a i tak był jej
„ukochanym tatusiem”. Gdy już później odkryła prawdę jej problemem było
to, że nie odcięła się od tego wszystkiego. Obarczała siebie winą jakby to ona
była morderczynią, a nie Happy Face Killer. Nie szukała pomocy i żadnej nie
uzyskała, a szkoda, bo może prędzej by sobie uświadomiła, że wszystko się
wydarzyło nie jest z jej winy. Bez tego potrzebowała mnóstwo czasu by dojść do
właściwych wniosków, przy czym też wiele przeszła z tego powodu. Drugą rzeczą,
która mi nie dawała spokoju była myśl, że temu wszystkiemu można było zapobiec.
Keitha od początku ujawniał swoje skłonności i jeśli jego rodzina wykazałaby
więcej zainteresowania i stanowczości względem tego człowieka wszystko mogłoby
wyglądać inaczej.
Szczerze
mówiąc publikacja ta nie bardzo przyciągała moją uwagę i nie wzbudzała jakiś
wielkich emocji. Czytałam bo czytałam, bardziej by skończyć i mieć ją już za
sobą niż dlatego, że interesowało mnie co będzie dalej. W pewnych chwilach
książka wydawała mi się odrobinę naciągana. Te przeczucia, coś jakby objawienia
wydawały mi się takie nieprawdopodobne, ale w życiu różnie bywa. Oczywiście nie
było tak, że nie przeżywałam tego co opisywała Melisa. Niektóre fragmenty były
straszne i niesmaczne. Z przerażeniem, niedowierzaniem i zniesmaczenie czytałam
niektóre fragmenty. Wydanie tej książki miało pomóc autorce i kobietom w tej
samej sytuacji, jeśli tak się stało to bardzo dobrze, cel został spełniony i
nie ważne, że kogoś może ona mniej lub bardziej zainteresować.
mówiąc publikacja ta nie bardzo przyciągała moją uwagę i nie wzbudzała jakiś
wielkich emocji. Czytałam bo czytałam, bardziej by skończyć i mieć ją już za
sobą niż dlatego, że interesowało mnie co będzie dalej. W pewnych chwilach
książka wydawała mi się odrobinę naciągana. Te przeczucia, coś jakby objawienia
wydawały mi się takie nieprawdopodobne, ale w życiu różnie bywa. Oczywiście nie
było tak, że nie przeżywałam tego co opisywała Melisa. Niektóre fragmenty były
straszne i niesmaczne. Z przerażeniem, niedowierzaniem i zniesmaczenie czytałam
niektóre fragmenty. Wydanie tej książki miało pomóc autorce i kobietom w tej
samej sytuacji, jeśli tak się stało to bardzo dobrze, cel został spełniony i
nie ważne, że kogoś może ona mniej lub bardziej zainteresować.
„Przerwane
milczenie” mówi o kobiecie, która jako dziecko musiała poradzić sobie ze straszną
prawdą. Opis prawdziwych wydarzeń, które działy się w rzeczywistości. Próba
akceptacji i uwolnienia się ze szponów przeszłości. Czy udana, musi zadecydować
sama zainteresowana.
milczenie” mówi o kobiecie, która jako dziecko musiała poradzić sobie ze straszną
prawdą. Opis prawdziwych wydarzeń, które działy się w rzeczywistości. Próba
akceptacji i uwolnienia się ze szponów przeszłości. Czy udana, musi zadecydować
sama zainteresowana.
*str. 300
Autor: Melissa G.
Moore, M. Bridget Cook
Moore, M. Bridget Cook
Tytuł: Przerwane
milczenie
milczenie
Wydawnictwo: Świat
Książki
Książki
Rok wydania: czerwiec
2012
2012
Liczba
stron: 320
Zaintrygowana, poszukałam informacji na temat tego Happy Face Killer i znalazłam tylko informacje po angielsku (między innymi tu: http://www.murderpedia.org/male.J/j/jesperson.htm) i powiem Ci, że chętnie przeczytałabym tę książkę, choć nie zachęcasz zbytnio w recenzji 🙂 Czytałam swego czasu "Kochałam mordercę" i "Żony dyktatorów" i zawsze mnie interesowało, jak to wygląda "po drugiej stronie"… Chętnie przeczytam i tą pozycję.
Nie, to raczej nie dla mnie. Do książek napisanych na faktach podchodzę ostrożnie, i bardzo rzadko po nie sięgam. Ale niektórzy mogą uwielbiać takie tematyki. Są gusta i guściki 😉
Ciekawa recenzja!
Nie lubię książek, które nie wzbudzają głębszych emocji, a widzę, że „Przerwane milczenie” jakoś cię nie zachwyciło, dlatego i ja dam sobie spokój z tą pozycją.
Nie powiem, że książka mnie nie ciekawi, ale skoro nie wzbudza odpowiedniej ilości emocji, to raczej spasuje.
Ciekawie się zapowiada. to musi być niesamowite piętno
Mimo wszelkich niedociągnięć, które opisałaś, mam ochotę na tę książkę. Interesuje mnie ten temat i mam nadzieję, że "Przerwane milczenie" przypadnie mi do gustu.
Ta książka nie wydaje się najlepszą lekturą na zimowe wieczory, w których niestety brakuje czasu. Z reguły pewnie bym sięgnęła, gdyby wątek był bardziej rozwinięty. Ale tym razem nawet fakty mnie zniechęcają.
W takim razie chyba sobie daruję.
Raczej ją sobie odpuszczę, tym bardziej, że literatura faktu nie należy do moich ulubionych gatunków 🙂
Książka naprawdę mnie zaintrygowała. Świetna recenzja, pozdrawiam.