Po przeczytaniu „Utraty” niecierpliwie oczekiwałam kolejnej  części, byłam ciekawa historii Gabe’a, tego co jego spotkało w przeszłości i z czym musi się zmagać w chwili obecnej. Po pierwszym tomie miałam pewne oczekiwania i liczyłam, że Rachel Van Dyken im sprosta. Czy autorka sprostała moim wymaganiom?

Saylor ma jeden cel – skończyć studia muzyczne i znaleźć prace, by pomóc mamie i młodszemu bratu. Jej życie jest wypełnione nauką i ćwiczeniami gry na pianinie. Ten spokój trwa do czasu aż w jej życie wkroczy Gabe, gniewny, z mrokiem w oczach chłopak, z którym się kłóci albo całuje. Po pierwszym spotkaniu ich drogi krzyżują się coraz częściej, ale Gabe ma tajemnice, których nie może wyjawić, ale przeszłość nie daje o sobie zapomnieć i zaciska się na nim jak imadło. Co zrobi chłopak w chwili podejmowania decyzji? Ucieknie czy stawi czoło nieuniknionemu? Kim tak naprawdę jest Gabe i jakie są jego tajemnice?

Po tym jak mocno przeżywałam „Utratę” byłam przygotowana na co najmniej taki sam ładunek emocjonalny jak poprzednim razem i chociaż książka jest naprawdę bardzo dobra, czegoś mi w niej zabrakło, czegoś co by sprawiło, że „Toxic” mogłabym stawiać na równi z pierwszym tomem. Niemniej zauważyć muszę iż Rachel Van Dyken postarała się i tym razem, historia przez nią stworzona jest przemyślana i dopracowana, bywały momenty gdy jakieś wydarzenia wydawały się odrobinę nierzeczywiste, ale nie przeszkadzały za bardzo i nie odbiera przyjemności czytania. Podobało mi się, że po raz kolejny autorka poruszając temat choroby stara się by informacje zawarte w tekście były prawdziwe i zrozumiałe dla czytelnika. Ponadto opisuje temat ucieczki przed przeszłością, samym sobą i czynami, których nie da się cofnąć. Trafnie obserwuje, że często zakładamy maski i gramy kogoś kim nie jesteśmy – bo tak jest łatwiej i wydaje się, że lepiej i z czasem się do nich przyzwyczajamy, spychając prawdziwych siebie gdzieś w głąb.

Mam mały problem z ocenieniem bohaterów, z jednej strony są oni dopracowani, wyróżniają się na tle innych, zapadają w pamięć i widać, że popełniają błędy, wybierają złe drogi przy czym uczą się na tym życia, przyjaźni, zaufania i miłości. Z drugiej jednak czasem  co niektórzy byli za bardzo wyidealizowani przez co odrobinę irytujący. Z radością poczytałam znowu o Kiersten i Westonie, ale to Gabe i Saylor grali pierwsze skrzypce. On był przez pewien czas prawdziwą zagadką, tyle ról, tyle masek, a gdzie jest prawdziwy on? Zaimponował mi swoim poświęceniem, ale z drugiej strony nie zliczę ile razy wyobrażałam sobie jak bije go po głowie czymś naprawdę ciężkim.

Mam mieszane odczucia i wiem, że chociaż to zupełnie inna historia inne postacie główne oceniam ją przez pryzmat „Utraty”, co trochę ujmuje jej w moich oczach, ponieważ odrobinę brakuje jej do tomu pierwszego. Ale! Faktem jest, że opowieść wciąga, intryguje i wywołuje emocje. „Toxic” czyta się szybko, a przy tym odczuwa emocje bohaterów, kibicuje im i z zainteresowaniem śledzi bieg wydarzeń. Van Dyken w dalszym ciągu potrafi przykuć uwagę, wzruszyć, rozśmieszyć czy też wzbudzić złość na niesprawiedliwość losu. Z pewnością sięgnę po inne jej powieści.

Drugi tom Zatraconych zdecydowanie należy do innych postaci, ale z pewnością spodoba się fanom „Utraty”, pióra Rachel Van Dyken czy też gatunku New Adult. To książka pełna rozpaczy i bólu, ale zarazem niosąca iskierkę nadziei. Posiada też w sobie pewien ważny przekaz. Pomimo kilku niedociągnięć  „Toxic” jest tytułem godnym polecenia, ponieważ wzbudza emocje, nie jest przekoloryzowana, bohaterowie trzymają poziom, a to najważniejsze.