„- To proste: przynajmniej raz w życiu chcę spełnić moje marzenie, a nie matki. Przynajmniej raz w życiu chcę pójść moją drogą, a nie tą, którą powinnam iść bo tak twierdzicie wy.”*
Każdy z nas marzy, tonie podlega żadnym negocjacją, wątpliwością i tym podobnym. Ale czy każdy z nas ma tyle wiary, samozaparcia i ducha żeby zrobić wszystko aby się spełniły? Jesteśmy gotowi rzucić wszystko i ruszyć w pogoń za marzeniem? Rzucilibyśmy wszystko by udać się „na koniec świata”? Jeśli już by się tak stało to po którym rozczarowaniu wrócilibyśmy ze smętnie spuszczoną głową?…
Patrycja Marynowska jest lekarzem weterynarii i obecnie mieszka w małym mieszkanku na Żoliborzu. Dziewczyna marzy o małym domku daleko od miasta i pracy w ZOO. Oczywiście też o księciu z bajki (która o nim nie marzy?), w tym przypadku Amre. Jej hobby to zbieranie jednorożców, oraz wszystkiego co związane z magią, Pati pisze grafomaństwo- tak mówi o swojej powieści. Ma oddaną przyjaciółkę i matkę, która tak dba o pozory, że jest w stanie zrobić wszystko by córka zrobiła to co należy. Znaczy według niej oczywiście.
Ale córka jak to ona za nic ma sobie „co pomyślą inni” i… udaje się na sabat. Tak sabat czarownic. Prawda to czy mara już sami musicie ocenić. Tam dowiaduje się, że Amre i jej chatka czekają, a ona musi wierzyć i iść… No to idzie i wiecie co robi? Szuka, jeździ wszędzie gdzie ją poniesie, niestety jak na złość ani chatki, ani księcia. Zwątpienie się wkrada, już puka do serca, ale nic z tego! Na horyzoncie pojawia się Poczekajka i jej, tak jej chatka… a Amre? Nooo on się znajdzie, przecież nie wszystko od razu. Szczytem radości jest upragniona praca w ZOO, no jak nic trzeba wierzyć w magię! Patrycja rzuca życie w stolicy i zamieszkuje w Poczekajce, jak to w małych wioskach bywa początkowo jest niechętnie przyjmowana, ale z czasem… No i co? Można powiedzieć, że to już prawie koniec nie? Nic bardziej mylnego. Wspominałam o mamie, prawda? Nie podobają jej się wyczyny pierworodnej i postanawia zrobić wszystko by było jak ona chce… A jeśli skrzywdzi przy tym Pati… no cóż, kto dziś nie cierpi?
Co takiego wymyśliła matka młodej dziewczyny? Czy Pati spotka swojego Amre, a może nadchodzące zdarzenia spowodują utratę marzeń i wiarę w ludzi… Co naszą marzycielkę spotka w Poczekajce?
To książka o marzeniach, o wierze w ich spełnienie i determinacji w dążeniu do ich spełnienie. Patrycja jest jak dziecko, które nie ma problemów z byciem sobą, komuś się nie podoba to trudno. Ona jest taka prostolinijna, nie kłamie, nie kręci. Do tego ten jej sposób bycia, wiara w ludzi, odwaga. Tym mnie najbardziej ujęła. Książkę czytałam głównie w nocy bo tylko wtedy miałam czas i wiecie co? Pozostałym domownikom nie bardzo się to podobało bo standardowo co kilka minut wybuchałam nie pohamowanym śmiechem. Nie potrafiłam się powstrzymać. Przygody, które miała Patrycja były czasem tak zabawne, aż nieprawdopodobne, i ta jej praca w ZOO, to jak nic nie wiedziała. Jej się nie da nie polubić. W książce jest pewien Łukasz, który stwierdził, że ona jedna nikogo nie grała – to chyba jedyny moment gdy przyznałam mu rację.
Co do postaci to jak już wspomniałam najbardziej polubiłam Patrycję, za to, że jest sobą, że nie udaje, nie mąci. Kocha zwierzęta, nawet krowy myje płynem do kąpieli. Zaraz po niej jest Dziadek, staruszek, który maczał trochę palce w zakończeniu. Następnie Plama, ksiądz, który zawsze, no prawie wiedział, kiedy przybyć. Nie polubiłam matki Pati, za to jak ją potraktowała, Artura i wcześniej wspomnianego Łukasza również.
„Poczekajka” to świetna pozycja na dni smutne i ponure. Gdy masz chandrę, gdy chce Ci się płakać, gdy tracisz wiarę. Ta powieść Ci pomoże, zapewni wielką dawkę energii i łez śmiechu. Kasia pisze w taki sposób, że nie można się oderwać od czytania, cały czas się śmiejesz, a gdy robi się smutno masz ochotę tego kto psuje to szczęście zniszczyć wykopać… za drzwi. Do tego wszystkiego język, który jest nieskomplikowany i łatwy w odbiorze. Czytelniku weź ją do ręki i przepadnij jak ja przepadłam. Daj się ponieść marzeniom, zawalcz o nie jak Patrycja, uwierz i idź…
*str.34(e-book)
Autor: Katarzyna Michalak
Tytuł: Poczekajka
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 320(232 e-book)
Mnie książka podobała się trochę mniej, ale przyznaję, że jest zabawna i czyta się ją niesamowicie szybko 😉
Mam w planach książki tej autorki, ale może lepiej zacznę od jakiejś innej…
To jest moja ulubiona książka i cieszy mnie, że Tobie się podobała;) Czytam ją głównie, gdy jest mi smutno i te same momenty ciągle tak samo mnie śmieszą:)
To zupełnie nie moje klimaty, jakoś nie potrafię się przekonać do tego typu literatury:)
Pozdrawiam serdecznie!
Jakoś mam w planach zabrać się za cokolwiek tej autorki, ale mi nie wychodzi. Czas to zmienić.
Świetna książka . Od niej i od " Roku w Poziomce " zaczęłam przygodę z literaturą Pani Kasi.
Stoi na mojej półce, czytając ją śmiałam się do łez 😉 książka dla relaksu 😉
Bardzo chciałabym ją przeczytać i mam nadzieję, że niedługo będzie ku temu okazja:)
Pozdrawiam!!
Z miłą chęcią przeczytam tę książkę, gdyż zaciekawiła mnie ona ogromnie.
Połknęłam w dwa wieczory. Świetnie się czyta.
Teraz zamierzam wziąć się za inne książki tej autorki.
Jeszcze nie czytałam żadnej książki Katarzyny Michalak, być może się skuszę.
Nie bardzo podoba mi się okładka, a po drugie to e-book, a moje oczy ciężko znoszą takie długie spotkania z komputerem 🙁
Nie przepadam jakoś za polskimi autorami,więc sobie odpuszczę;)
Brzmi bardzo sympatycznie 🙂
Zaczynałam moją przygodę właśnie od tej książki 🙂