Czasami trudno jest powiedzieć, kto właściwie ma rację. Dlatego właśnie uważam, że znaczenie ma tylko jedno – to, aby być dobrym człowiekiem. Jeśli będziesz do tego dążyć, Bóg cię zbawi. Wiesz o tym doskonale. Oboje o tym wiemy. Dlatego nie daj sobie narzucić cudzych poglądów.*

Nic na świecie nie jest tylko czarne lub białe, tak samo nie ma też tylko dobra, czy też zła, bo w nas tkwi jedno i drugie. I to my decydujemy, jacy będziemy oraz jak wykorzystamy swoje umiejętności, a także wiedzę. Szkoda tylko, że nie każdy potrafi odróżnić szkody od pożytku i oskarża bez całkowitej wiedzy. Byle pokazać swoją prawdę i wyższość.

Mamy początek XVII wieku, w jednej z licznych wiosek we Francji żyje sobie Francesca będąca znachorką. Korzysta też z Daru, który według niej nie może być czymś złym i wykorzystuje go, by pomagać innym. Kobieta wierzy w Boga, tylko czasem inaczej patrzy na niektóre sprawy i nie zgadza się z tym, że jej zdolności pochodzą od Złego, ale zaczyna robić się niebezpiecznie, rozpoczynają się polowania na czarownice i do wioski po kilku latach wraca Simon, dawny narzeczony Fran oraz Dominique ich wspólny przyjaciel. Okazuje się, że ten pierwszy ma straszne wizje tego, jak kobieta zostaje oskarżona o czary i spalona na stosie. Jak potoczą się losy całej trójki, gdy ciągle mają niewyjaśnione sprawy, a Francesce grozi niebezpieczeństwo?

XVII wieczna Francja, czarownice, zawirowania życiowe i debiut. Tyle wystarczyło, bym sięgnęła po Kąkol Katarzyny Zaleckiej-Wojtaszek. Czy był to jednak dobry wybór? Jakie są moje wrażenia po zakończeniu tej niewielkiej objętościowo książki?

Od razu da się zauważyć, że autorka miała pomysł na fabułę i język, którym się posługuje, jest bardzo lekki, dzięki czemu Kąkol czyta się niezwykle szybko i z zaciekawieniem. Niestety łatwo też dostrzec, że wykonanie już tak dobrze nie wyszło. Zabrakło mi w tym tytule dopracowania kilku istotnych szczegółów. Przede wszystkim nie mogę nie wspomnieć o tym, że więcej w tej historii jest o samym trójkącie miłosnym niż o zagrożeniu, jakim są inkwizytorzy, którzy pojawiają się prawie na samym końcu i nie wywołują swoim przybyciem nastroju grozy i niepokoju. Książka ma zaledwie 240 stron i jestem świadoma, że trudno się rozpisać przy takiej ilości, ale niektóre wątki mogłyby być bardziej dopracowane, bo brakuje w nich zakończenia. Zabrakło mi opisu tamtych czasów – zwyczajów, codziennego życia, samych opisów zielarstwa czy ubioru. Przekaz emocji też pozostawia wiele do życzenia – trudno wczuć się w fabułę i poczuć to, co bohaterowie.

Bohaterowie również nie zdobyli zbytnio mojej sympatii. Jeśli chodzi o różnorodność, to tutaj autorce wszystko się udało, każda z postaci jest inna i łatwo wskazać kto jest kim. Mają różne osobowości, poglądy i sposób bycia, ale jest coś, co ich łączy. Niedojrzałość. Wielokrotnie ich zachowanie było nieprzemyślane i to unikanie konsekwencji swoich decyzji oraz ucieczki dalekie były od dojrzałości czy też zwykłego szacunku do drugiej osoby. Nie potrafili ze sobą rozmawiać i to było bardzo widoczne.

Pomimo tego, że Kąkol ma sporo niedociągnięć, to czytało się go naprawdę dobrze i z ciekawością. To powieść o miłosnej i tragicznej historii dziejącej się w dawnych czasach. Wątek czarownic oraz polowania na nie w moim odczuciu jest jednym z pobocznych i to mnie niestety odrobinę rozczarowało. Miałam nadzieję, że on będzie tym głównym, a zaledwie został liźnięty. Jak na debiut jest dobrze. Autorka ma swój styl, wie, o czym pisze, jedynie czego jej brakuje, to praktyka i doszlifowanie dbania o szczegóły.

Czy warto przeczytać Kąkol? To nie jest zła książka, ma swoje plusy i minusy, mniej wymagający czytelnik może się tym tytułem zachwycić. Ktoś bardziej wymagający spędzi z nim miło czas, gdy będzie potrzebował czegoś lekkiego. Myślę, że to jedna z tych książek, o których przeczytaniu trzeba zdecydować samemu.

Autor: Katarzyna Zalecka-Wojtaszek
Tytuł: Kąkol
Wydawnictwo: Attyka
Wydanie: I
Data wydania: 2019-05-22
Kategoria: fantasy
ISBN: 9788389487612
Liczba stron: 240
Ocena: 6/10