„Umarli mogą mówić jedynieustami tych, którzy nadal żyją, i za pośrednictwem pozostawionych po sobie
śladów”*.
Mówi się, że pieniądze to
rzecz nabyta, dzisiaj się je ma, jutro może ich nie być. Przeciętny człowiek
jest tego świadomy i stara się, aby starczyło mu od pierwszego do pierwszego.
Jednak ci, którzy uważają, że nie muszą liczyć się z każdym groszem, żyją
rozrzutnie, nie dbając o to, że istnieje
prawdopodobieństwo, iż gotówki zabraknie. Gdy to nastąpi, są gotowi
zrobić wszystko, aby tylko znów stać się osobami majętnymi, i będą nawet w
stanie przekroczyć moralne, a nawet prawne granice.
rzecz nabyta, dzisiaj się je ma, jutro może ich nie być. Przeciętny człowiek
jest tego świadomy i stara się, aby starczyło mu od pierwszego do pierwszego.
Jednak ci, którzy uważają, że nie muszą liczyć się z każdym groszem, żyją
rozrzutnie, nie dbając o to, że istnieje
prawdopodobieństwo, iż gotówki zabraknie. Gdy to nastąpi, są gotowi
zrobić wszystko, aby tylko znów stać się osobami majętnymi, i będą nawet w
stanie przekroczyć moralne, a nawet prawne granice.
Trzy miesiące temu zginęła
młoda super modelka, Lula Landry. Policja szybko udowadnia, że to samobójstwo.
Jej brat, John Bristol, nadal nie wierzy, by jego siostra chciała się zabić,
nie opuszcza go pewność, że komuś zależało na śmierci młodej kobiety,
postanawia więc odkryć, jak było w rzeczywistości. W tym celu zatrudnia
prywatnego detektywa, Cormorana Strike’a. Mężczyzna początkowo nie chce brać
tego zadania – jego prywatne życie legło właśnie w gruzach, a i sprawy zawodowe
mają się niewesoło – po namyśle jednak przyjmuje zlecenie i rozpoczyna żmudny
proces dochodzenia do prawdy. W tym samym czasie trafia do niego Robin
Ellacott, sekretarka skierowana przez agencję „Tymczasowe Rozwiązania”. Po
początkowych uprzedzeniach Strike zauważa, że jest ona inna niż poprzednie
pracowniczki i okazuje się bardzo pomocna.
młoda super modelka, Lula Landry. Policja szybko udowadnia, że to samobójstwo.
Jej brat, John Bristol, nadal nie wierzy, by jego siostra chciała się zabić,
nie opuszcza go pewność, że komuś zależało na śmierci młodej kobiety,
postanawia więc odkryć, jak było w rzeczywistości. W tym celu zatrudnia
prywatnego detektywa, Cormorana Strike’a. Mężczyzna początkowo nie chce brać
tego zadania – jego prywatne życie legło właśnie w gruzach, a i sprawy zawodowe
mają się niewesoło – po namyśle jednak przyjmuje zlecenie i rozpoczyna żmudny
proces dochodzenia do prawdy. W tym samym czasie trafia do niego Robin
Ellacott, sekretarka skierowana przez agencję „Tymczasowe Rozwiązania”. Po
początkowych uprzedzeniach Strike zauważa, że jest ona inna niż poprzednie
pracowniczki i okazuje się bardzo pomocna.
Robert Galbraith to tak
naprawdę pseudonim literacki J.K. Rowling, autorki słynnej serii o Harrym
Potterze. Żeby nie wprowadzać zamętu w tekście, będę się posługiwać jej
prawdziwym nazwiskiem. Już w momencie ukazania się zapowiedzi Wołania kukułki
byłam ciekawa, czym autorka uraczy czytelników. Po blurbie można wywnioskować, iż
powieściopisarka stworzyła powieść z ciekawą intrygą. Czy rzeczywiście tak
jest?
naprawdę pseudonim literacki J.K. Rowling, autorki słynnej serii o Harrym
Potterze. Żeby nie wprowadzać zamętu w tekście, będę się posługiwać jej
prawdziwym nazwiskiem. Już w momencie ukazania się zapowiedzi Wołania kukułki
byłam ciekawa, czym autorka uraczy czytelników. Po blurbie można wywnioskować, iż
powieściopisarka stworzyła powieść z ciekawą intrygą. Czy rzeczywiście tak
jest?
Rowling może i miała
ciekawy pomysł na fabułę, ale z wykonaniem nie poszło jej już tak dobrze. To, co od razu rzuciło mi się w oczy, to
fakt, że autorka kryjąca się pod męskim nazwiskiem za bardzo stara się pisać
jak przedstawiciel płci przeciwnej, trochę sucho, bez zbyt głębokiego
opisywania uczuć i analizowania zachowań niezwiązanych ze sprawą. Przez to
czasami miałam wrażenie, jakby treść została kreowana na siłę. Kolejnym
mankamentem okazało się dla mnie rozciągnięcie wszystkiego na tyle stron –
spokojnie można byłoby skrócić lub pominąć niektóre wątki – oraz nazbyt
szczegółowe przedstawianie, krok po kroku, tego, co się dzieje. Lubię, gdy
autor drobiazgowo opisuje bieg wydarzeń, ale co za dużo, to niezdrowo.
Przykładowo, nie bardzo mnie interesuje, co akurat zostało zjedzone i ile to
kosztowało, a takich i innych według mnie zbędnych fragmentów tutaj nie
szczędzono. Ponadto zabrakło napięcia towarzyszącego rozwikłaniu zagadki,
nagłych, zaskakujących zwrotów wydarzeń i niepewności. Historię stworzoną przez
J. K. Rowling cechuje też strasznie nierówne tempo, przez długi czas nic się
nie dzieje, by za chwilę akcja na krótki moment przyspieszyła, a następnie
ponownie wróciła monotonia.
ciekawy pomysł na fabułę, ale z wykonaniem nie poszło jej już tak dobrze. To, co od razu rzuciło mi się w oczy, to
fakt, że autorka kryjąca się pod męskim nazwiskiem za bardzo stara się pisać
jak przedstawiciel płci przeciwnej, trochę sucho, bez zbyt głębokiego
opisywania uczuć i analizowania zachowań niezwiązanych ze sprawą. Przez to
czasami miałam wrażenie, jakby treść została kreowana na siłę. Kolejnym
mankamentem okazało się dla mnie rozciągnięcie wszystkiego na tyle stron –
spokojnie można byłoby skrócić lub pominąć niektóre wątki – oraz nazbyt
szczegółowe przedstawianie, krok po kroku, tego, co się dzieje. Lubię, gdy
autor drobiazgowo opisuje bieg wydarzeń, ale co za dużo, to niezdrowo.
Przykładowo, nie bardzo mnie interesuje, co akurat zostało zjedzone i ile to
kosztowało, a takich i innych według mnie zbędnych fragmentów tutaj nie
szczędzono. Ponadto zabrakło napięcia towarzyszącego rozwikłaniu zagadki,
nagłych, zaskakujących zwrotów wydarzeń i niepewności. Historię stworzoną przez
J. K. Rowling cechuje też strasznie nierówne tempo, przez długi czas nic się
nie dzieje, by za chwilę akcja na krótki moment przyspieszyła, a następnie
ponownie wróciła monotonia.
Jeśli chodzi o bohaterów,
to bardzo mi się spodobały ich charaktery, szczególnie Cormorana Strike’a,
człowieka spostrzegawczego i inteligentnego. Cechował się on również chłodem
oraz szorstkością; życie dało mu mocno popalić i stąd takie podejście do świata
oraz ludzi. Obecnie znalazł się na rozstaju dróg – porzucony, praktycznie bez
szans na rozkręcenie na nowo działalności detektywistycznej. Sprawa, której się
podjął, okazuje się ostatnią szansą, by mógł się wybić. Nie mniej intrygującą
postacią była Robin ze swoją ciekawością tego, jak przebiega praca detektywa,
oraz jasnym i przenikliwym umysłem. Ogólnie o pozostałych bohaterach mogę
powiedzieć, że są skrupulatnie stworzeni i różnią się od siebie, każdy z nich
mógł mieć powód, by zabić, wszyscy posiadają tajemnice i przez to różnie się
zachowują, co automatycznie sprawia, że stają się podejrzani. Pod tym względem
autorka pokazała się z jak najlepszej strony.
to bardzo mi się spodobały ich charaktery, szczególnie Cormorana Strike’a,
człowieka spostrzegawczego i inteligentnego. Cechował się on również chłodem
oraz szorstkością; życie dało mu mocno popalić i stąd takie podejście do świata
oraz ludzi. Obecnie znalazł się na rozstaju dróg – porzucony, praktycznie bez
szans na rozkręcenie na nowo działalności detektywistycznej. Sprawa, której się
podjął, okazuje się ostatnią szansą, by mógł się wybić. Nie mniej intrygującą
postacią była Robin ze swoją ciekawością tego, jak przebiega praca detektywa,
oraz jasnym i przenikliwym umysłem. Ogólnie o pozostałych bohaterach mogę
powiedzieć, że są skrupulatnie stworzeni i różnią się od siebie, każdy z nich
mógł mieć powód, by zabić, wszyscy posiadają tajemnice i przez to różnie się
zachowują, co automatycznie sprawia, że stają się podejrzani. Pod tym względem
autorka pokazała się z jak najlepszej strony.
Miałam duże oczekiwania
względem tej publikacji i chyba dlatego tak bardzo się nią rozczarowałam.
Czytanie strasznie mnie męczyło i bardzo się dłużyło, wątek zagadki praktycznie
nie ciekawił, a zbyt duża ilość zbędnych opisów nużyła. Nie mogłam wczuć się w
akcję i co chwilę moje myśli błądziły wszędzie, tylko nie wokół powieści. Do
tego co chwilę łapałam się na tym, iż często sprawdzałam, ile zostało mi
jeszcze do końca. Nie twierdzę, że „Wołanie kukułki” to zła książka, po prostu
nie przemawia do mnie ślimaczy bieg wydarzeń oraz rozwleczenie całości utworu w
czasie. Lubię, gdy coś się dzieje, kiedy akcja toczy się szybko i momentami
zaskakuje, a tutaj jedyną taką chwilą było odkrycie prawdy – okazała się
zupełnie różna od obstawianego przeze mnie finału sprawy. Jednak to za mało, by
patrzeć na całokształt bardziej przychylnym okiem. Już dawno nie wymęczyłam się
tak przy lekturze i, szczerze mówiąc, nie sądzę, abym szybko sięgnęła po Jedwabnik – drugi tom serii.
względem tej publikacji i chyba dlatego tak bardzo się nią rozczarowałam.
Czytanie strasznie mnie męczyło i bardzo się dłużyło, wątek zagadki praktycznie
nie ciekawił, a zbyt duża ilość zbędnych opisów nużyła. Nie mogłam wczuć się w
akcję i co chwilę moje myśli błądziły wszędzie, tylko nie wokół powieści. Do
tego co chwilę łapałam się na tym, iż często sprawdzałam, ile zostało mi
jeszcze do końca. Nie twierdzę, że „Wołanie kukułki” to zła książka, po prostu
nie przemawia do mnie ślimaczy bieg wydarzeń oraz rozwleczenie całości utworu w
czasie. Lubię, gdy coś się dzieje, kiedy akcja toczy się szybko i momentami
zaskakuje, a tutaj jedyną taką chwilą było odkrycie prawdy – okazała się
zupełnie różna od obstawianego przeze mnie finału sprawy. Jednak to za mało, by
patrzeć na całokształt bardziej przychylnym okiem. Już dawno nie wymęczyłam się
tak przy lekturze i, szczerze mówiąc, nie sądzę, abym szybko sięgnęła po Jedwabnik – drugi tom serii.
Twórczość J. K. Rowling
kryjącej się pod pseudonimem Roberta Galbraitha mnie nie przekonała i nie
polecam jej osobom lubiącym, kiedy w książce dzieje się dużo, a wydarzenia
toczą się szybko – tego tu na pewno się nie spotka. Natomiast jeśli ktoś lubi,
gdy śledztwo przebiega wolno, na wyjaśnienie niektórych szczegółów trzeba długo
czekać, to z pewnością się nie zawiedzie. Ostatecznie ani nie odradzam, ani nie
polecam.
kryjącej się pod pseudonimem Roberta Galbraitha mnie nie przekonała i nie
polecam jej osobom lubiącym, kiedy w książce dzieje się dużo, a wydarzenia
toczą się szybko – tego tu na pewno się nie spotka. Natomiast jeśli ktoś lubi,
gdy śledztwo przebiega wolno, na wyjaśnienie niektórych szczegółów trzeba długo
czekać, to z pewnością się nie zawiedzie. Ostatecznie ani nie odradzam, ani nie
polecam.
„Jakże łatwo wykorzystać
czyjeś skłonności do autodestrukcji, jak łatwo strącić kogoś takiego w niebyt,
a potem się odsunąć, wzruszyć ramionami i przyznać, że to nieuchronny skutek
chaotycznego, tragicznego życia”**.
czyjeś skłonności do autodestrukcji, jak łatwo strącić kogoś takiego w niebyt,
a potem się odsunąć, wzruszyć ramionami i przyznać, że to nieuchronny skutek
chaotycznego, tragicznego życia”**.
*Robert
Galbraith, „Wołanie kukułki”, str. 281.
Galbraith, „Wołanie kukułki”, str. 281.
** tamże,
str. 376.
str. 376.
Autor: Robert Galbraith
Tytuł: Wołanie kukułki
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
Data wydania: 2013 -12-04
Kategoria: kryminał
Liczba stron: 452
ISBN: 9788327150738
Cormoran Strike:
Wołanie
kukułki |
Jedwabnik | Career Of Evil
kukułki |
Jedwabnik | Career Of Evil
Wyzwania:
Czytam
Opasłe Tomiska
Czytam
Opasłe Tomiska
Wciąż czeka na półce na przeczytanie.
Mam w planach, ciekawe jak mi się spodoba 🙂
Bardzo mi się spodobała, jedna z najlepszych u mnie w 2015.
Zapraszam na konkurs 🙂
http://skazani-na-ksiazki.blogspot.com/2015/08/ksiazkowa-rozdawajka-z-niespodzianka.html
Czytałam i mi się osobiście bardzo podobała… 🙂
oh teraz już sama nie wiem, chyba muszę sięgnąć po tę książkę alby przekonać się jakie będzie moje zdanie 🙂
http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/
Bardzo, bardzo mi się podobała ta część. Poleciłam ją kilku osobom i też były rade 😉
Nonie wierzę, mamy odmienne zdanie ;O Ale dobrze, dobrze odmienne zdania są potrzebne 😉
Nie czytałam, bo ja mam uraz do Rowling… Ale może na te jej nowe książki się skuszę, bo to w końcu nie Harry Potter 😉
Może w tej wersji Rowling przypadnie ci do gustu 😉
Książkę mam na półce, ale jeszcze jej nie czytałam. Niemniej jednak postaram się w wolnym czasie nadrobić swoje zaległości.
Jestem ciekawa Twoich wrażeń 😉
podobne odczucia miała moja mama, ja jeszcze nie czytałam, ale np. trafny wybór tej autorki bardzo mnie rozczarował, uważam, ze autorka powinna pozostać przy Harrym P. 😉
Trafny wybór czytała, a raczej próbowała czytać, moja przyjaciółka i było to fiasko. Jakoś mnie teraz do tego nie ciągnie, tym bardziej, że ta mnie rozczarowała.
Zakupiłam w Lidlu na wyprzedaży. Zobaczymy, czy ja będę jej zwolennikiem, czy przeciwnikiem 🙂
"Wołanie kukułki" czytałam jakiś czas temu i niektóry spostrzeżenia miałam podobne co Ciebie, akacja faktycznie nieco się wlecze. Mnie początkowo drażnił Cormoran, jego rozpamiętywanie zakończonego związku i opisy ciągłych wędrówek po barach. Ogólnie książkę czytało mi się całkiem dobrze, jest w porządku, ale nie powala. Umówmy się to jest jest Rowling znana z "Harrego Pottera". Momentami brakowało mi kryminału w tym kryminale (jakkolwiek kuriozalnie by to nie brzmiało). Chwilami odnosiłam wrażenie, że autorka inspirowała się kryminałami skandynawskimi, jednak jeśli to prawda, to moim zdaniem kompletnie jej to nie wyszło. Za to kreowanie bohaterów mi się podobało, nie zlewali się w jedno, każdy charakter był zupełnie inny. Dla mnie również plus za zakończenie, które mi się spodobało. Pierwsze co przyszło mi, do głowy po zakończeniu tej książki to określenie, że jest ona typowo angielska, a może inaczej: Ta książka jest jak (stereotypowa) Anglia- Powolna, leniwa, ale z pewną klasą 😉 Drugiej części nie czytałam jeszcze, ale chętnie przeczytam, może nie z powodu zachwytu nad "Wołaniem kukułki" ale z czystej ciekawości, jak autorka poprowadzi dalej głównych bohaterów.
http://www.ksiazkoholiczka94.blogspot.com
Cieszę się, że nie jestem odosobniona ze swoimi zarzutami. Bo ogólnie książka jest dobra, ale byłaby dużo lepsza gdy zabrakłoby tych mankamentów.
Miałam ją już w ręce, ale jakoś tak się stało, że jej nie przeczytałam… Po Twojej recenzji zastanawiam się, czy by mi się spodobała, także nie wiem, czy po nią sięgnę ponownie. Jednak wolę wartką akcję…
Cudowna książka 🙂 Moja ulubiona.
Ja przeczytam tylko po to żeby zobaczyć autorkę w innym wydaniu 🙂
Moje-ukochane-czytadelka
Czytałam… próbowałam przeczytać "Trafny wybór" i nie dałam rady, więc za jej książki się nie biorę. Ja mam wrażenie, że próbowała napisać coś innego niż HP, chciała wyjść z szufladki "fantasy dla dzieci" i udowodnić, że umie pisać także dla dorosłych. Ale jej nie idzie. Na pewno ma wiernych fanów, którzy będą zachwycać się nawet ulotką, jeśli takową napisze, jednak ja do nich nie należę.
Ja sobie Trafny wybór daruję 😀
Na razie czytałam tylko "Jedwabnika", ale w planach mam też I tom.
Wołanie kukułki bardzo lubię, bardzo podobał mi się ten powolny rozwój sytuacji i jakimś cudem uwielbiam głównego bohatera 😉 Ale może tak działa na mnie magia Rowling?
Czytałam bodajże rok temu i podobało mi się, bo ten element śledztwa był mimo że drobiazgowy, świetnie poprowadzony. Ale kojarzę, że ta akcja, a raczej jej brak, strasznie mi działał na nerwy i mimo że początkowo miałam ochotę na sequel, w tej chwili, już bym po niego nie sięgnęła. 🙂
Pozdrawiam,
Sherry